Torres

Na het zuidelijkste stadje op deze aarde nu op weg naar een plek waar we al veel goeie verhalen over gehoord hebben: Torres del Paine. Patagonie zoals Patagonie bedoeld is, ruw & ruig. Vanuit Ushuaia met de bus naar Puerto Natales, via Rio Turbio (omdat alle directe bussen volgeboekt bleken). Rio Turbio is niet zo ingericht op reizigers, wat bleek toen we om 1 uur ´s nachts voor het enige hotel in het dorp stonden en dat al vol bleek te zitten. Niet cool! Iets verderop een soort ´vrachtwagen chaffeur motel´ gevonden waar gelukkig nog wel plaats was. om om een uurtje of 2 lekker in een 2 persoons bed te kruipen.
De volgende dag in Puerto Natales aangekomen, en meteen begonnen met voorbereiden van onze trekking door National Park Torres del Paine. Veel eten en (jawel, we hebben geleerd van het koulijden ´s nachts tijdens onze wandeling in Ushuaia) thermo ondergoed gekocht (of beter gezegd, een legging...) (lotte prefereert de term sexy lange onderbroek). Dit bleek een van onze betere aankopen van ´t jaar! Zonder onze foei-lelijke maar oh zo lekker warme legging was het een stuk minder leuk geweest.

En toen, op weg! Eerst met de bus naar het park, tussen de guanaco´s(lama´s) door, naar de bergen waar wij de komende 6 dagen zouden gaan lopen. Een mooi en indrukwekkend gezicht, deze groep ruige bergen met veel sneeuw en weerbarstige punten alle kanten op, die zomaar in het verder golvende langschap gedropt lijkt te zijn. Het laatste stuk naar ons startpunt hebben we afgelegd met een boot; de uitzichten veelbelovend voor de rest van de trip.
We zijn duidelijk niet de enige wanderlaars. Vanaf dit punt kun je ook dag- en meerdaagse tochten lopen, we bevinden ons tussen een allegaartje van hard-core trekkers (zoals wij:-) en wanderlaars die 1 dag lopen meer dan genoeg vinden en liever gedouched en schoon door het leven gaan.
Het eerste stukje lopen, een paadje langs het meer, zonder enig hoogtelijntje over te steken op de kaart, maakte duidelijk dat het toch een pittige tocht zal gaan zijn hier middden in Patagonie. De paadjes die op de kaart een recht lijntje zijn, lopen in werkelijkheid in bochten en kronkels, omhoog en omlaag, in ieder geval alles behalve rechtdoor! De hele middag langs een meer gelopen om uiteindelijk uit te komen bij het uiteinde van een gigantische gletscher. De diepblauwe gloed die de gletscher uitstraalt is bizar en prachtig, en eigenlijk nog beter zichtbaar in de afgebroken ijsschotsen die af en toe in het meer drijven.
´s Avonds gekampeerd op Campamento Las Guardas, een van de officieel aangemerkte camp-sites. Soms is er een hutje met een parkwachter erin, een wc, soms wat spulletjes die je kunt kopen zoals energy repen, noodles, etc..., het hoog nodige voor een trekker, maar in dit geval was er niets. Alleen een paar vlakkere plekjes in het bos op de berghelling waar je je tentje neer kunt zetten. Je mag niet wildkamperen in het park, dus op deze campings komt iederen die een trekking loopt elke avond samen om elkaar te vertellen hoe zwaar ´t was. Op deze camping besloten om toch niet voor de aanvankelijk geplande 5-daagse ¨W¨-route te gaan, omdat een van de voor die route vitale campings gesloten bleek te zijn. In plaats daarvan besloten het ¨circuito grande¨ te lopen, een tocht van 6 a 7 dagen. Net als in Ushuaia doen we de tocht in de andere richting dan de meeste lopers (omdat we al een dag onderweg waren). Het begint een beetje ons ding te worden, dingen verkeerd om doen.
Dag 2, de zwaarste van allemaal, we moeten el paso John Gardner over. Het pad gaat recht omhoog door het bos met grote stukken soort van trap. Op zich heel fijn, een goed onderhouden pad, maar uren traplopen is best vermoeiend, helemaal omdat de traptreden over het algemeen net iets hoger zijn dan je zou willen met je rugzak van 10 kg op je rug... Zo wordt elke tree na een paar uur lopen een uitdaging. Speciaal voor deze trappen heeft Lotje een bijzondere wandelstijl onwikkeld, de `tuimelaar©´, waarbij ze als een soort pinguin omhoog waggelt met steeds een voet naast het pad en de ander op een tree (denk dat ze dit thuis maar een keer voor moet doen, want met deze gebrekkige omschrijving kom je er duidelijk niet:-). Maar, we hebben de top gehaald! Naar boven toe kwamen we steeds meer dalende mensen tegen in ski-pakken, terwijl wij nog in ons t-shirtje liepen... het was blijkbaar koud op de pas. En het woei daar heel hard, wist iedereen die we tegenkwamen ons te vertellen. Een beetje wind zijn wij hollanders niet bang van, dachten wij. Fleece aan, jassen aan, sjaals om en mutsen op, en gaan! Maar dit was anders. Het laatste stukje de pas over (boven de boomgrens, met de wind in de rug) had niks meer met wandelen te maken. Het enige wat we deden was proberen overeind te blijven. Alsof we net een fles whiskey achterover hadden geslagen hebben we de laaste meters overbrugd. Best spannend, je kreeg echt het gevoel dat je zelf kon wegwaaien als je even je grip zou verliezen...
Toen het ook nog begon te hagelen waren we extra blij dat we de tocht in de omgekeerde richting deden, en dus niet wind en hagel recht in ons gezicht hadden! Aan de andere kant van de pas nam de wind snel af naar een ¨normale windkracht 10¨ en moesten we nog een uur of 3 door een bos / modder pad voordat we moe maar heeeeeel voldaan op de volgende campamento neerstortten.
Dag 3 een rustiger en korter dagje, slechts 4 uur lopen, zodat de benen lekker een beetje konden bijkomen. Dag 4 veel vlakte, door een wijds rivier dal, langs een 2 tal bergmeren en maar een klein beetje stijgen en dalen over een kleine pas. Dit stukje van de route valt buiten het national park, dus we slaan ons kampje op aan een riviertje, een half uurtje lopen van de officiele camping, omdat die hartstikke duur is. We staan daar super mooi, beetje uit de wind, tussen bomen en bloemen, aan het water. Heel bijzonder hoe we per dagdeel weer in een nieuw landschap terecht komen: van ruige bergen met sneeuw, in een groen en modderig bos, naar lieflijke alpenweides en langs bergmeertjes en riviertjes, naar soort maanlandschapachtige bergwanden, het komt allemaal langs. En nog veranderlijker dan het landschap is het weer: soms binnen een kwartier van zon naar storm naar regen weer naar zon. We hebben soms lopen puffen en onze neuzen zijn verbrand, maar we hebben ook hagel gehad, regen, en dikke wolken!
Onze conditie begint aardig op te bouwen, al beginnen de dagen afzien ook wel op te tellen. We houden onszelf voor dat we toch zeker wel een paar kilootjes kwijt moeten zijn.
We stinken allebei een uur in de wind, we wassen ons ´s ochtends met water dat rechtstreeks uit een riviertje of meertje komt en dat is gletscher-ijskoud, en dus niet heel aantrekkelijk om je volledig in onder te dompelen!!

De volgende ochtend op tijd op, dag 5 gaat weer een stevige tocht worden. We lopen de ochtend nog langs de rivier, terug richting iets-bewoondere-wereld, beetje op beetje af, en eten onze lunch vlakbij de refugio bij de ingang van het park. ´s Middags gaan we na dagen van weinig mensen zien weer de ´drukte´ in, en lopen we omhoog naar het kamp aan de basis van de torres, waar ook veel dagjesmensen heen lopen. Dat blijkt nog een flinke klim, vooral bij Lot blijken de kilometers inmiddels goed voelbaar in de benen. Dag 6 begint vroeg. Na een nacht vol regen staan we om 6 uur op om de Torres bij zonsopgang te bekijken, ze kleuren dan rood aan wat er erg bijzonder uit moet zien. Als ze te zien zijn... Na een laatste uurtje klimmen zitten we met een man of 35 onderaan de rotsen te wachten tot de zon doorbreekt, maar helaas, geen lichtspektakel deze ochtend. Alles wat we zien zijn wolken! (als we al wat zien, want soms zitten we zelf middenin zo´n wolk...) Heb ik daar dat hele $%&$%$-eind voor geklommen!?!
De terugweg naar beneden bijzonder vlot afgelegd, en hoe dichter we bij ons eindpunt kwamen, hoe groter de grijns op onze gezichten werd. Leuk hoor, wandelen, maar het vooruitzicht van een echt bed en een warme douche zijn toch ook wel heel aantrekkelijk!!

Terug in Puerto Natales hebben we ons ´s avonds tegoed gedaan aan de lekkerste pizza ooit gebakken, met een welverdiend biertje/wijntje ernaast! Hmmmm! We voelen ons helden! Het was een tocht om nooit te vergeten.

Vandaag hebben we een rustige dag, beetje internetten en boodschappen doen voor de komende dagen. Vanavond gaan we aan boord van de Navimag boot, lekker 3 dagen relaxen, door de chileense fjorden naar het noorden. Op naar het volgende avontuur, we hebben er zin in!

Liefs!