This is Afrika...

Helemaal ontspannen waren we op Itambira Island in Lake Bunyonyi, in het diepe zuiden van Uganda. Vanaf daar met de boot terug naar het vaste land. En dan een lastig punt: gaan we haasten en Rwanda nog in? Of nemen we wat meer de tijd in Uganda? Geïnspireerd door alles en iedereen om ons heen besluiten we rustig aan te doen. 

Dat betekent dat de weg naar lake Mburo gaat. Een relatief klein national park, leuk nog een laatste keer op safari. Met het plan bij een -volgens ons footprint handboek- gemiddeld geprijsde lodge te verblijven. Maar potverdikke, dat is even schrikken, als blijkt dat de basic kamers geen 450.000 shilling zijn (ca 100 euro) maar vierhonderdvijftig us dollar per nacht. Ja doei! Deze mzungu’s gaan niet meer dan 150 dollar betalen. Niet? Dan we gaan we wel ergens anders heen! Hup, in de hitte, in the middle of nowhere de auto weer in en weghobbelen over de beroerde weg. Ehm... ja.... ergens anders heen... Eh... Maar waarheen dan?? In zo’n park is de keuze nou eenmaal niet reuze. De volgende lodge zou volgens het handboek nog veeeeel duurder zijn. En de 3 campings hebben pit latrines (zoals jullie weten niet mijn favoriet) en verder niks. Hm. Toch besloten om camping 2 (sja, blijkbaar konden ze geen creatievere naam verzinnen) maar uit te gaan checken. Ja hoor, wat een vet plekkie!! Open plek met een paar bomen, aan het meer (lake Mburo), restaurantje aan het water, hippo’s in het water, aapjes op de kant, een gewone zit-wc met doortrek, en een waanzinnig mooie zonsondergang. Dit wordt ons stekkie voor de nacht! 

Tentje opzetten is inmiddels een klusje van niks geworden, de meisjes de stokken en de luchtbedjes, ieder zijn taak, top team. 

Na het vallen van de duisternis, de kids al in slaap in de tent, grazende hippo’s op de oever, op een bankje bij het kampvuur, je klein voelen onder die enorme heldere sterrenhemel. All of the stars. De melkweg als een oplichtende veeg over het gewelf. Als er dan tenslotte ook nog een paar perseïden de dampkring komen binnenzeilen, dan kun je toch niet anders dan diep gelukkig zijn...

De nacht is onrustig. Meisjes die moeten plassen, natuurlijk allemaal op een ander moment, en dat (terecht) een beetje eng vinden met mogelijk hippo’s, vleermuizen en bavianen op het pad. Dus worden ze een voor een door een met zaklamp gewapende papa of mama geëscorteerd naar de wc. En als alles slaapt maar pa nog wakker is, een groepje snurkende en klotsende hippo’s dat het restje droge gras rond ons tentje al smakkend verorbert. Best spannend als je schatjes nog geen meter naast dit luidruchtige geweld liggen te slapen, met enkel een tentdoek ertussen. Volgende ochtend tussen de zebra’s, buffels en een paar giraffen door het park uit. Een prachtige herinnering rijker.

Niet al te lang ritje voor de boeg van lake Mburo naar Masaka aan het Victoriameer. Maar helaas, Lotte achter het stuur, dus worden we weer aangehouden bij een politiepost. Een politiepost is hier op een willekeurige plek langs de weg een agent in het wit en een balk met enorme pinnen midden op de weg op de grond. Aangezien we als buitenlanders hier bij vrijwel elke politiepost mogen doorrijden, had Lot de opgeheven arm van meneer agent niet direct geduid als stopteken en zwaaide vriendelijk terug. Dat was niet slim. Toen ze alsnog begreep dat we moesten stoppen, was het bijna te laat en stopten we om precies te zijn 1 hele meter voorbij de agent. Ook niet slim... Meneer was redelijk ontstemd, “you wave at me!?!?!”. Binnen no time had hij een reden gevonden voor een boete: onze verzekering was verlopen. Of althans, de verzekeringssticker. Want wij wisten toch zeker dat de auto wel opnieuw verzekerd was. Daar was opa’s PA Stephen voor ons vertrek nog mee bezig geweest. Maar ja, die sticker... die ligt in Kampala. Na wat telefoontjes met Stephen, veel vriendelijk lachen, beetje doen of je het niet begrijpt, alle vloeken wegslikken, de belofte van een geappte foto van de bewuste sticker en nog een beetje geduld, waren we ‘about to go’. En nog een paar minuten later mogen we echt weg. Zonder boete, met verlopen sticker. En een beetje lacherig, dat ook. 

Door naar de kust, en dan met een zeer on-Afrikaans tafereel de boot op. We melden ons om 14.57 bij het loket voor de pont, ruim op tijd voor de boot van 16.00u. Maar de behulpzame dame heeft HAAST! We moeten snel uit de auto, paspoorten inleveren, formulieren invullen, weer terug de auto in, alles snelsnelsnel, want dan kunnen we de boot van drie uur nog halen. Wat een stress, zijn we nog steeds in Afrika?? Vervolgens op aanwijzing een shortcut naar de boot. Maar helaas, het hek gaat net voor onze neuzen dicht. Maar... blijkbaar ziet men ons vanaf de boot, de hoorn klinkt, het hek gaat weer open, en we worden gemaand flink gas te geven, de oprijlaan van de pont op. Help... er is al een klein stukje water zichtbaar tussen wal en schip. Waaah!... Bart geeft goed gas... en met een mega splash denderen we de boot op. Om vervolgens vele zeer afkeurende blikken van alle aanwezige locals te krijgen... ‘die lompe mzungus ook altijd…’

We proberen netjes voor de pont te betalen, maar deze blijkt gratis (huh??) en binnen een uurtje zijn we op een prachtig eiland. Een van de 84 Ssese eilanden, hoe deze heet zijn we vergeten, moeilijke naam. Daar heerlijk een paar dagen in een vrij luxe resort, waar we de enige gasten zijn. En met dus het prachtige zwembad voor ons alleen. Enige minpuntje: de communicatie met de dame van het restaurant. Moeizaam, zeer moeizaam....

De winnende uitspraak van deze week is van de locale apotheker die, als wij hem vragen naar zonnebrandcreme, zegt: “No, we don’t sell that, ‘cause here in Kalangala the sun is no problem. I even think throughout Uganda the sun is no problem.” Dus... moet je eens blank zijn! 

Na een paar fijne dagen met oa een uitstapje naar een onbewoond eilandje en een paar door Anco en co geïnspireerde hilarische goochelfilmpjes (zie video), reizen we met de boot door naar Entebbe. Vier uur lang met veel mensen in niet zoveel ruimte, maar het water is vlak en de meisjes zijn braaf.

Vanuit Entebbe maken we het enige uitje dat vooraf al met zekerheid op de planning stond: Bart zijn eerste pleegkind opzoeken: chimpansee Indy, die verblijft in de Chimpanzee Sanctuary op Ngamba Island. Alleen al het ritje erheen met de speedboot is de moeite waard. Als het maar hard gaat, dan vinden onze meiden het leuk. Op Ngamba Island de Chimps gezien en gevoerd, achter schrikdraad weliswaar, want het blijven wel serieus wilde dieren. Ze leven daar met 49 apen op een eiland, en een klein stukje van het eiland is afgezet, daar leven de mensen en kunnen de apen niet komen. Het is 17 jaar geleden dat Bart en Nienke op Indy pasten, toentertijd nog een klein peuter weesaapje, maar nu een hele flinke sterke chimp. De meisjes konden hun geluk niet op, na alle verhalen nu eindelijk echt “papa’s aapje” gezien! En Bart ontroerd en reuze trots op zijn, inmiddels niet meer kleine, Indy. Vol zelfvertrouwen loopt Indy door de groep, en de gids vertelt ons dat hij een van de potentiële nieuwe alfa’s is. Hoe trots kan je zijn?!

‘s Avonds lekker eten in een cool tentje op het strand met live bandje. Vakantie ten top. Als we moeten wachten -en dat moet hier nogal eens- spelen we vaak een spelletje. Soms iets met woorden, of ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet, maar ook geregeld een soort hints. We hebben inmiddels een voorstelling die vaste prik is: Nina draait zich om en duwt met haar kontje tegen een van onze benen en roept: “prik!” En als we het dan niet weten: “ik geef je malaria!” Aaaaah, natuurlijk. De malariamug. We zijn tenslotte in Afrika.

Na Entebbe doorgereden naar Kampala, Yellow Haven, het hostel waar we 5 weken geleden onze reis begonnen. Dat voelt als thuiskomen. Toch nog één gaaf uitje voor de boeg: naar de Rhino Sanctuary in Ziwa. Onze laatste safari, maar zeker niet de minste. De neushoorn is officieel sinds de jaren ‘80 uitgestorven in Uganda, maar in Ziwa worden ze in een park van 70 km2 in het wild gehouden en beschermd (tegen stropers), in de hoop de neushoorns op een dag weer naar andere parken te kunnen uitzetten. Het terrein van het visitors centre, waar ook ons huisje staat, heeft mooi groen gras, waar de neushoorns geregeld komen grazen. Alleen in het donker naar je huis lopen is dus niet toegestaan. Altijd een ranger mee. ‘s Avonds begrijpen we meteen waarom. Voor ons huisje vindt een opstootje plaats tussen een mannetje met alfa-aspiraties, en een groepje van 4 of 5 andere rhino’s. Wooow, wat een lomp geweld stormt er opeens briesend en stampend door ons voortuintje!! De meisjes liggen gelukkig op bed. Bart en ik staan in het donker op onze veranda (met een best wel stevig hekje erom, pfiew) het opstootje gade te slaan, als er opeens een beest onze kant op rent. We weten allebei niet hoe snel we naar de deur van ons huis moeten sprinten!! Uiteraard is de neushoorn helemaal niet in ons geïnteresseerd en al lang weer de andere kant op achter zijn soortgenoten aan, maar we hebben wel even mogen ervaren hoe indrukwekkend een rennende rhino is. Héél indrukwekkend dus. En heel fijn ook dat we niet in ons tentje slapen vannacht...

De volgende ochtend met gids ook nog met de meisjes op rhino trekking, waarbij we te voet de neushoorns gaan bekijken. Ook dat voelt best spannend. Vooral toen een neushoorn een beetje onze kant op kuierde en gids Ronald plots zacht doch zeer dringend zegt: “Walk backwards. Slowly. Be quiet. But keep walking backwards.” O jee, met onze drie kleine meisjes aan de hand, als er maar niet een gaat panieken! Maar een neushoorn is geen insect, dus absoluut geen sprake van paniek, en niks aan het handje. Rhino’s: check!

En dan voor de laatste keer een flinke rit in onze Pajero. Terug naar Kampala voor een paar laatste dagen chillen. De auto laten wassen (na 2,5 uur heeft Bart gezegd dat ze maar moesten stoppen, maar eigenlijk was toen nog altijd niet al het stof verdwenen), een beauty-middagje voor de dames, een middagje sloppenwijk met het brandwonden-preventie-team, heel veel zwemmen, en nog een paar keer eten met opa Afrika. En dan zit het er echt op....

Na 5,5 week zijn we gisteravond in het vliegtuig gestapt, en vanochtend vroeg op Schiphol weer uitgestapt. Thuiskomen is ook altijd weer fijn. Maar toch kan ik, onderuitgezakt op de bank, terwijl buiten de regen tegen de ramen tikt, en ik dadelijk lekker mijn eigen fijne bed in ga kruipen, enige weemoed niet onderdrukken. So this was Afrika.