Mzungus in het wild

Tijd voor een update, ons laatste bericht kwam uit Fort Portal, alweer anderhalve week geleden! 

Jullie snappen vast dat we hier, met drie blonde prinsessen, behoorlijk opvallen. Soms is het net alsof we popsterren zijn. Nina uit het raam high fives uitdelend, Julie en Saar zwaaiend uit het open dak, druk hello roepend naar iedere voorbijganger, wij grijnzend voorin. En een stoet van rennende, lachende en schreeuwende schoolkinderen achter ons aan: “mzunguuuuuuu!!”... Blankeeeeeeee!!

Na een paar ontspannen dagen in Fort Portal, zijn we weer een stukje verder afgezakt naar het zuiden. Uiteraard stoppen we even voor een foto-momentje op de evenaar. En hoe super leuk is het dan, om precies daar je collega tegen te komen! Korte doch gezellige gezamenlijke fotoshoot. Tot in september!

Dan door naar Queen Elisabeth national park. Wat een gave stek hebben we hier gevonden, midden op de savannah, vlak bij lake Edward, twee ruime geschakelde kamers en een ‘eetzaal’ op hoogte met waanzinnig uitzicht. Maar het allerbeste was nog wel dat het weliswaar buiten het National Park, maar zo ongeveer óp de vaste wandelroute van de olifanten lag. Deze kudde heeft een vast ritme, hele dag een beetje chillen in het bos, maar om half twee wordt er water gedronken bij het meer. Elke dag. Proost. Dat betekende dat, toen we om half twee op pad moesten voor onze bootsafari, we letterlijk in de olifantenfile stonden. Omringd door meer dan 30 stuks groot grijs geweld. En een paar overschattige baby’tjes. Best een beetje spannend als zo’n gigantisch beest je kant oploopt. En moeilijk om onze enthousiaste dames een beetje koest te houden. Je weet toch niet hoe een olifant de vreugde kreetjes uit onze auto oppikt...

Naast het continue getetter van onze dames, worden we hier door gastheer Julius ook voorzien van goed bedoelde maar zeer langdradige audio input. Maar als het dan even stil is genieten we volop van de geluiden van de savanne: gesnurk van wrattenzwijnen (inclusief de twee “huis-pumba’s” die binnen de hekken mogen komen), het continue getjilp van allerlei exotische vogels en gezoem van soms uit de kluiten gewassen insecten, en vooral luid toeterende olifanten. Zo tof.

In Queen Elizabeth met onze gids Banarbas op stap. Heel cool een paar leeuwen van dichtbij bekeken. Het toerisme is hier wel ff wat groter dan in het noorden: “Volg die racende jeep, want als ie zo snel gaat is er vast een leeuw gespot!” En daar sta je dan, in stilte de natuur te bewonderen... met nog 13 andere auto’s naast de jouwe. 

De meiden konden vooral hun ogen niet van Banarbas af houden. Saar viel in de auto bij hem op schoot in slaap en Julie had een heel lief briefje voor hem geschreven, maar toen ze het hem zou geven, was ze eigenlijk een beetje te verlegen...

‘s Middags een bootsafari door het Kazinga Channel, weer volop buffels, vreemde vogels, nijlpaarden mèt baby-hippo, krokodillen en een paar veel te drukke meiden. Indrukwekkend en vermoeiend...

Bart probeerde al een tijdje een hardloop rondje te regelen; in national parcs met leeuwen, buffels en ander wild gebeuren doet hij dat liever niet alleen. (Niet dat een gids met zijn vuisten veel kan beginnen tegen zo’n beest, maar schijnbaar voelt het toch veiliger met ranger erbij...) Hoera voor onze Banarbas, hij zou wel mee rennen. Hij had in het leger wel 28 km hardgelopen. Dus Bart, met Banarbas en zijn “blother” (R is moeilijke letter hier...) op pad. Banarbas op slippers, z’n broer op nette zwarte instappers, beiden hun nette lange broek aan, en Bart als gekke mzungu volledig in hip-Hollandse hardloop outfit. Eerste kilometer een behoorlijk tempo, totdat Bart z’n maatjes plots stilstonden... “Zijn we pas 10 minuten weg??”, vraagt Banarbas met ongeloof in z’n stem. Barts plan was een uur. De rest van de uiteindelijke 30 min, elke kilometer even stilgestaan. Kledingstukken gingen uit en de loeizware slippers kregen de schuld van het fors dalende tempo. Maar: Banarbas heeft alle gevaarlijke beesten toch mooi op afstand gehouden (of ze waren er gewoon effe niet), er is goed gesport, èn geïntegreerd, en het gezamenlijke biertje na afloop smaakte fantastisch. 

Tijd om door te reizen! Dag olifanten, het was ons een waar genoegen!

Zuidelijker voert de goed verharde weg ons. Tussen de prachtige bergen een nog prachtiger meer: lake Bunyonyi. Bijna alle tassen uit de auto in een bootje geladen op weg naar een klein eiland, Itambira, waar we de komende dagen gaan verblijven. Een erg on-afrikaans eiland: netjes, sfeervol opgezet, georganiseerd, energie neutraal, ecologisch verantwoord, uitgebreide menu kaart in goed Engels met allleen vegatarische gerechten. Duidelijk opgezet door niet-Oegandezen. Groente is hier normaal gesproken, in het gunstige geval, wat decoratie op de rand van je bord. Dus dit was een aangename verrassing! Stroom van een beperkt aantal solar panels, dus ‘s avonds dineren bij kaarslicht... Een super mooi houten hutje om te slapen. En een buiten-douche met het beste uitzicht ooit...

Echter... de wc’s gingen ons wel wat ver: in de compost-wc werd plas en poep gescheiden door een plas bakje net onder de bril. Is beter voor het composteren, schijnt... Überhaupt geen prettig idee dat zo’n vies bakje net onder je billen hangt, maar toen Nina met haar kleine billetjes het bakje had volgescheten en we de poep weer uit dat al erg smerige bakje moesten verwijderen, verlangden we wel naar een degelijke Hollandse pot. Met doortrek en andere luxe fratsen. Maar vooral zonder plasbakje.

Heerlijke lome dagen gevuld met luilakken, eten, zwemmen in het meer (joehoeee, eindelijk een bilharzia-vrij water!), beetje sporten, beetje kanoën in een uitgeholde boom. Relaxed. Onderweg tijdens een rondje om het eiland in de kano kwamen we een locale visser tegen. Raakten aan de praat, hij wilde onze meisjes (die, schattig als ze nog zijn, met een stok zonder lijntje uit de boot zaten te vissen) wel helpen met de vangst. Dus er werden drie fuikjes uitgezet. Spanneeeeeend! Eind van de middag retour, de vangst binnenhalen. Wauw, in totaal 47 kreeftjes gevangen! Apetrots waren onze dames. En uiteraard hebben we de kreeftjes meegenomen, officieel overhandigd aan de kok van ons hostel, en plechtig en smakelijk verorberd in een lekkere kreeftjes-curry. Heeeeeel zielig. Maar toch heel lekker. 

Tot de volgende!