Bijzondere bezoekjes...

Waar waren we. Sipi Falls, juist.

Stoer als wij zijn, wilden we natuurlijk zonder gids de watervallen bezoeken. Alle mannetjes die zich bij ‘de ingang van het park’ zouden aanbieden zouden we negeren, en we zouden alleen het semi-verplichte parkeergeld betalen. Tot zover de plannen. Uiteraard waren de behulpzame jongens die onze meisjes een steunend handje gaven bij het beklimmen van het glibberige modderpaadje, veel volhardender dan wij. Dus... een dag met 3 gidsen, een watervallen-tour, een 2e watervallen-tour, een cameleon-tour en een paar edelstenen voor de meisjes. Super stoer zijn wij. Maar wat een fantastische dag! Prachtige natuur, echt heel mooie watervallen, heel tof om de cameleonnetjes te zoeken en vinden, en wat een lol met onze enthousiaste meisjes. Saar viel uiteraard direct voor gids Thomas (sja, ze heeft nou eenmaal wat met grote jongens..., nu laten we haar nog :grimacing:) en eigenlijk heeft hij ons ook gewoon heel veel geleerd over de lokale bevolking, de organisatie van scholen, zorg voor de ouderen, enz enz. Topdag!

Verder een wat matige camping, met alleen maar long-drop wc’s en koude douches. Hmm. Heel back to basic en heel Oegandees. Maar beide toch niet mijn favoriet...

Volgende dag ons tentje weer ingepakt en op naar Moroto. Volgens Google maps 3,5 uur. Nou weten we al dat wij het tempo van maps niet halen, maar dit keer begon ik toch te twijfelen of we wel voor het donker ‘binnen’ zouden zijn. Wat een helse weg. Onverharde wegen met om de meter enorme potholes. Denk je net een stukje 50 te kunnen rijden, knal je weer vol door een gat, of er komt weer een overheids-auto aan die je al seinend met z'n lichten aangeeft dat hij toch echt voor gaat, en hop, je kunt weer de berm in. Op een van de splitsingen waar volgens de kaart beide wegen naar ons doel zouden leiden, gelukkig de weg gevraagd aan wat locals. De rechter weg zou sneller zijn. En wtf! Na nog een paar kilometer hel, opeens een gloedje nieuwe brede strakke snelweg, compleet met bewegwijzering en al!! Eerste 90 km in 4 uur, en dan de laatste 90 km in 1 uur. Heb nog niet vaak zo gejubeld om een stuk asfalt. 

In Moroto ingecheckt bij hostel Kara-Tunga, in een mooie safaritent, met een echte wc. Love it. 

Moroto ligt in het gebied van de Karamajong. Een volk van veehoeders. We zijn een middag en avond naar een van hun dorpen geweest. Een heel bijzondere ervaring. In tegenstelling tot wat dit soort tripjes vaak zijn, was dit gelukkig (nog) helemaal geen commercieel gebeuren. De bewoners van het dorp leken oprecht heel blij dat we bij ze op bezoek kwamen. We werden door iedereen zeer uitgebreid welkom geheten, en volgens goed karamajong-gebruik betekent dat zo’n 2 minuten handen schudden met tig goede wensen, die wij telkens met een steeds luider “maatá” beantwoordden. Duurde dus ook een half uurtje voor we t dorp in waren. Daar rondgeleid door onze Engels sprekende begeleider Simon. Uitleg over het doen en laten van het volk, waar de mannen soms het vee hoeden en meestal onder een boom liggen te chillen. En waar de vrouwen het dorp bouwen, de hekken en huizen onderhouden, schoonhouden, het land bewerken, voor de oogst en het eten zorgen, en de kids grootbrengen. En daarnaast wordt er elke ochtend en elke avond gedanst. En gesprongen. Om te oefenen voor het oogstfeest. 

Lemen en rieten hutjes, prachtig om te zien, maar wat kwetsbaar. Enorme armoede, kapotte kleren, weinig te eten, ongevarieerd, en nauwelijks spullen, geen opleiding. Maar wat een mooie kleurrijke mensen. Wat een vrolijkheid tijdens het dansen. Wat een bizar contrast met onze altijd naar nog meer efficiëntie strevende maatschappij. 

De kinderen en vrouwen van het dorp vonden onze meiden waanzinnig interessant, tot schrik van onze meisjes. Als we even niet opletten werd er weer een dochter opgetild door een wildvreemde oma met plakhanden. Maar na even wennen vond Julie het allemaal prachtig en sprong tijdens het dansen mee als een dolle. Nina vond het allemaal wel best, maar Saar kon niet wennen, al die aandacht, veel te eng...

In de avond verzamelen een paar mannen het vee buiten het dorp in ‘de kraal’. Een stukje land, afgezet met doornstruiken, om de kudde bijeen te houden. De mannen die leven in de kraal eten daar en slapen er in de buitenlucht. Ze voeden zich vooral met melk van het vee, en met runderbloed. Lekker veel ijzer, word je sterk van. We keken toe toen met een welgemikte pijl in de hals van het kalf (ok, 3e poging pas raak :disappointed:) het kraantje werd opengezet en er zo’n 2 liter bloed werd opgevangen voor het avondmaal. Brrr. Heel blij dat ons eten vanuit het guesthouse met een bodaboda (motortaxi) werd gebracht. Juul zag meteen de gelijkenis met thuis: “Oooh, ze hebben gewoon eten voor ons besteld!”

Als afsluiter van deze bijzondere ontmoeting wilde de oudste man van de kraal ons een karamajong-naam geven, zodat we voortaan bij alle karamajongs welkom zullen zijn. Dus of jullie ons voortaan graag als volgt willen aanspreken: Bart Lotchá (brightness, het heldere licht), Lotte Naté (de zorgzame), en Julie Napeyok (visitors, omdat ze nog nooit zo’n kleine blanke bezoekers hadden gehad).

Deze prachtige dag met wat andere reizigers en een drankje afgesloten bij het bijzondere schouwspel van de volledige maan-eclips. Super helder. Opnieuw indrukwekkend...

We vrezen wel dat Bart Lotchá niet meer zomaar terug kan naar de karamajongs. Als je eerst naar de heldere maan wordt vernoemd, en dan bij het afscheid tegen een volk zonder krant, telefoon of tv zegt “watch the moon tonight”, en die maan wordt dan een uurtje later volledig rood en donker.... Dat kan nooit veel goeds betekenen!

Vanuit Moroto zijn we verder getrokken naar het Kidepo Valley National Park, helemaal in noord Oeganda, op de grens met Zuid Sudan. Safari tijd!! Maar omdat dit verhaal al lang genoeg is, lees je daarover meer in ons volgende verslag! Ciao!