Hakuna matata

We lieten jullie achter in Moroto...

Sindsdien weer veel nieuwe dingen beleefd!

Van Moroto een vrij lange rit naar Kidepo Valley National Park. Helemaal in het noorden. Het park ligt grotendeels in Zuid Sudan, maar wij mogen natuurlijk alleen in het Oegandese deel met onze visa. Wat een prachtig gebied, met uitgestrekte savanne in het zuiden, en meer noordelijk bosrijkere gebieden. Meteen na het binnenrijden van het park zien we van alles. Vooral Saar is laaiend enthousiast: “Kijk daar, een trosje hertjes!!” Op dag 1 meteen dikke mazzel: Terwijl we het kamp verkennen en even op de uitkijktoren bij de banda’s staan, hoort iemand het gebrul van een leeuw. Ja tof, hop in de auto en op naar de leeuwenrots die we vanaf het kamp kunnen zien! Daar helaas niks te vinden, dan een klein stukje rijden nog. Op het moment dat we besluiten om te keren, jammer, geen leeuw gevonden, de neus van de auto al in de berm, ziet Lot opeens wat bewegen verderop op de weg! Wtf!! Daar loopt gewoon een leeuwin!! Langzaam zijn we haar een kwartiertje gevolgd, tot ze in het hoge gras verdween. Wauw.... 

We slapen in een Banda, een klein rond hutje, de meisjes in het ene bed, en wij in het andere. Tussen de hutjes scharrelen jakhalzen en wrattenzwijnen (van die leuke pumba’s), het geeft bijna een soort thuis-met-je-huisdier-gevoel. Nog 3 keer gaan toeren met opa’s 4WD (fijn!!!) door de prachtige natuur. 1x met gids. Jammer dat Lot betere ogen heeft om wild te spotten dan de gids, en dus de (in dit park zeldzame) giraffen als eerste zag. Wat een gave beesten! En die zebra’s! Wat een wondere wereld leven we toch...

Via super mooie weg naar een nachtje in Kitgum, saai hotel, typisch rommelig Afrikaans stadje met stoffige wegen met diepe deuken. Volgende dag meteen maar door naar Murchison Falls National Park. Bizar! Hebben we in Kidepo 2 dagen gezocht om 3 giraffen te vinden, in Murchison struikel je er bijna over! En met kinders in de auto die plots hoge nood hebben, kan het dus zomaar gebeuren dat je in de berm hangt met een poepend kind, tussen de starende giraffen...

Om bij het Red Chilli Rest Camp te komen moesten we de Nijl nog even over met de ferry. Al wachtend op de boot arriveerde daar ook een schoolkamp met lokale kinders. Tof, moeten ze gedacht hebben, Mzungu observation uurtje! Alle 100 kids stonden ons aan te staren, en liefst wilden ze ook allemaal even voelen, vooral aan die blonde meisjes. Na een wat ongemakkelijke start, eindigde dit gezamenlijke wachten echter in een paar fantastische potjes annemaria koekkoek. Dan maakt je kleurtje niets meer uit. 

Op de relaxte camping ons tentje opgezet. De eerste nacht vond Lot nog wel een beetje spannend, want ‘s nachts komen er een paar nijlpaarden de camping op om te grazen. En je wilt niet dat die je te grazen nemen. En dan voelt zo’n tentje met je drie bloedjes toch een beetje kwetsbaar. De hippo’s bleken echter niet de grootste vijand. De paniek die meermaals is uitgebroken om een paar (oké, weliswaar bijtende) mieren, was vele malen groter...

Volgende dag de Murchison Falls van boven en vanaf het water bekeken. Wat een lading water! De hele Nijl (en die is breed!) door een kanaaltje van 6 meter geperst, spectaculair. De tocht naar de onderkant van de waterval op ons privé bootje was vooral erg fijn. Lekker relaxed, in het zonnetje, beetje rondkijken naar de hippo’s en krokodillen (en krokodillen die zich aan een dooie hippo tegoed doen), super mooie en kleurrijke vogels, onze eerste olifant... dat is vakantie. 

Helaas wilde Murchison niet al haar geheimen aan ons prijs geven... de leeuwen en luipaarden waren ons te slim af met verstoppertje. Wel weer enorm genoten van buffels, pumba’s, allerlei ‘hertjes’-achtige beesten, en die gekke giraffen. 

Na al die beestenboel tijd om door te reizen naar het zuiden. Next stop: Hoima. Gewoon omdat we nou eenmaal ergens moeten stoppen. Het hotel met zwembad bleek echter een schot in de roos. Niet zozeer om het hotel, want die lekkende badkuip toen Saar besloot in de vroege ochtend in bad te gaan en onze kamer vervolgens volledig blank stond, was geen onverdeeld succes. Het zwembad echter wel. Dat was volgens Julie nog precies wat er miste om deze vakantie perfect te laten zijn: een zwembad en een ijsje. Deel één: check! Op de rand van het zwembad hing bovendien een groepje opgeschoten gappies, die duidelijk niet echt konden zwemmen. Nadat ze zich eerst met zijn allen, èn met het hele personeel van het hotel, vergaapt hadden aan de zwemkunsten van die drie blanke ‘babys’ (zo worden ze hier te pas en te onpas genoemd, “babyyyyyy”), werd er over en weer pret gemaakt en zou Juul ze wel even leren zwemmen. 

In een lokaal tentje gegeten. “... en eenmaal de fried tilapia please.” “Weet u zeker dat u een hele fried tilapia wilt? Niet beter de fish stew?” “Oh, als het anders teveel is, doe me dan maar die fish stew.” “Oh, mja, die hebben we niet.” En dan eet je uiteindelijk (dat is na minstens een uur wachten...) weer rijst met een ondefinieerbaar stuk gekookt vlees. This is Afrika...

Na het waterballet (letterlijk, want Saar en Nina besloten dat het ook nog leuk was om in de overstroomde kamer te gaan dansen, met uiteraard een valpartij als gevolg, aargh, haal die kids hier weg!!) op pad naar Fort Portal. Goede verhalen gehoord over dit relaxte stadje. Na het snelle reizen van de eerste 2,5 week even een paar dagen kalm aan. En dat is gelukt. Tentje opgezet bij Kluges Guest Farm, tikkie luxe met goed eten en een zwembad, heerlijk plekkie! Los van een paar avonden flinke regen (maar er zijn twee mensen die vinden dat ik daar niet over mag zeuren, dus dat doe ik niet...) een paar heerlijke dagen, met een uitje naar de hot springs in Semliki NP en naar een nabij gelegen kratermeer. Verder vooral chillaxen aan het zwembad, met in de bomen een paar black and white colobus monkeys. Paradijsje hoor!

Morgen gaan we uitgerust en wel weer verder, en hopen we het noordelijk halfrond even achter ons te laten. Daarover later meer!