Rollin´ Rolling´ Rollin´

Met trots delen wij u mede dat de eskimorol gesneden koek is! Maar dat ging niet zomaar...

Vanuit Quito op weg naar Tena waar we 4 dagen kayak les gingen krijgen. In de loop van de dag begon het flink te regenen waardoor alle rivieren flink stijgen: dat belooft wat voor het kayaken! Helaas was de weg halverwege ook een beetje weggespoeld... na een half uur met alle andere bestuurders naar een plek gekeken te hebben waar eerst een weg was en nu een riviertje liep op hoop van zegen erdoorheen gecrossed, met succes!!! (natuurlijk niet als eerste :-) )
In Tena een lekker schone kamer met een warme douche gescored (je gaat dat soort dingen erg waarderen na een half jaar on the road)! En de volgende morgen, les nummer 1 van Gaston, onze kayak instructeur (de beste instructeur ooit!!!). Op een rustig stukje rivier de basis uitgelegd gekregen en ge-oefend, beetje heen en weer peddelen, bochtje draaien, je kent het wel. Maar al vrij snel vond Gaston het nodig dat we ondersteboven gingen liggen om zelf uit onze kayak te kruipen. Dat is met zo´n spatzeil om best spannend! Bart en Gaston hebben hard gelachen (en waren ook wel een beetje geschrokken, red) om hoe Lotte de eerste keer in lichte paniek weer boven water kwam, mond wijd open, hyperventilerend en snakkend naar adem.... niet Lotte d´r ding, op je kop vastzitten in het water. Maar de 2de keer ging het beter, en de 3de nog beter. Vervolgens in het (achteraf erg lullige) eerste stroompje beetje geoefend op ´catching the eddy´ (in de keerstroom terecht komen) en ´making a ferry´ (de rivier dwars tegen de stroom oversteken)... hier had Bart duidelijk meer moeite mee, in deze eerste ochtend lag ie al 4x om. In de middag begon Gaston met het aanleren van de eskimo rol... stapje voor stapje. Lotte kon vroeger al eskimoteren en had het al snel gehad met dat oefenen. ´Mag ik het niet gewoon ff met mijn peddel proberen, zoals we uiteindelijk moeten leren?´ Al was het wel beetje eng en heel erg tegennatuurlijk om in een rivier in een kayak op je kop te gaan liggen, die rol had ze zo weer te pakken! En belangrijker: het respect van de boys! Bart had wat meer tijd nodig, maar na zo´n 50x ondersteboven gelegen te hebben, was daar zijn eerste eskimorol!!!! Beretrots ´s avonds met Gaston een biertje gedronken op deze erg succesvolle eerste dag en helemaal kapot ons bed in. Dag 2 een vrij makkelijke klasse 2 rivier en elk rustig stukje water benut om de eskimorol weer te oefenen. Bart weer 3x om in de rapids en naar de kant gezwommen, Lotte geen enkele keer. Wel zo´n 35 succesvolle rollen gemaakt.
Dag 3 moest Gaston invallen voor een raft-gids die van een dak was gevallen en konden wij en dagje (gratis) mee raften. Lekker een dagje ´rust´, dat hadden onze lichamen hard nodig. Het raften was erg leuk (en in vergelijking met het kayaken erg relaxt) en we wisten meteen wat ons te wachten stond in onze kayak voor de laatste dag wanneer we dezelfde rivier gingen afzakken: hoge golven en diepen gaten!
Dag 4 weer in onze kayak. De rustdag had ons lichaam goed gedaan, maar de geest deed daar niet aan mee. Lotte zag het ´s morgens echt even niet meer zitten om zich in zo´n grote, hard stromende rivier te storten (het had flink geregend dus de rivier was behoorlijk ruig). Eenmaal over die enorme drempel heen was het na een half uurtje toch eigenlijk wel heel erg leuk! En Bart natuurlijk weer 2 keer om, maar nu ook weer zelf rechtop in de rapid! Dag 5 op naar de klasse 3 rivier!!! Lotte in de ´sit on top´ waar je iets minder snel mee omgaat en makkelijker uitkomt dan een kayak en Bart in z´n kayak. Sjemig, wat waren die golven hoog en die gaten angstaanjagend... Bart weer 2 keer om, maar ook weer op eigen kracht omhoog! Yeah, we hebben de klasse 3 rivier in de kayak overleefd!!!

Tijdens deze dagen de raft crew beetje leren kennen en 1 van de raftgidsen, Roberto, wilde onze auto wel kopen. Onze reis loopt al zo´n beetje op z´n einde, dus al doet het pijn in ons hart, we moeten een nieuwe baas vinden voor Jim. Helaas bleek een paar dagen later dat Roberto niet genoeg geld had... jammer, we hadden Roberto een goed baasje gevonden! Officieel mogen we Jim alleen in Chili weer verkopen, dus we proberen hem hier aan iemand te verkopen zonder papieren en nummerbord, dan kan de nieuwe eigenaar proberen hem te legaliseren (zoals de raftgidsen zeggen, ´in Ecuador everything is possible´ ). De andere optie is hem naar de sloop brengen, en dat zou ons toch wel veel verdriet doen (al houden we er wel ernstig rekening mee).

Na Tena doorgereden naar het dorpje Baños, wat zijn naam eer aan doet (baño = badkamer): verspreid door de stad verschillende warm water bronnen waar we `s avonds heerlijk in hebben gelegen. Maar eerst nog een bezoekje aan een van de watervallen in de buurt. Op weg hebben we vanaf de weg al veel watervallen gezien, maar deze scheen erg mooi te zijn... na een klein wandelingetje door het bos kwamen we aan bij dit monster: wat een geweld! En de Ecuadorianen zijn zo gek geweest, waarschijnlijk in het droge seizoen, om een soort trappetje langs en onder de waterval te maken zodat je ongeveer ín de waterval kon staan. SCARY! Wat een massa water, je wordt er bang van! Tot op de onderbroek doorweekt zijn we weer afgedropen. Volgende dag op weg naar het Noorden, via een mooie weg langs hoge besneeuwde vulkanen (oa Cotopaxi), en met een tussenstop bij La Mitad del Mundo, een monument en park met planetarium op de evenaar -we zijn weer op het noordelijk halfrond!- , om `s avonds in een heerlijk relaxte cabaña (hutje) zo`n 50 km boven Quito te blijven slapen. Hier weer een poging gedaan Jim te verkopen, de eigenaar van de cabañas was wel geinteresseerd... maar uiteindelijk toen `t puntje bij `t paaltje kwam, toch weer niet.

De dag erna richting Colombiaanse grens. Om een uurtje of 4 aangekomen bij de grens; bleek dat we 32 dagen in Ecuador zijn gebleven, terwijl Jim maar 30 dagen mocht blijven (dom, dom, we hadden alleen ons paspoort gecontroleerd, en wijzelf mochten allebei 90 dagen blijven). En het stond in het systeem, dus daar konden ze echt niks aan doen, daarvoor moesten we toch echt een boete (a 200 US dollar!, i.e 10% van de waarde van de auto) op het hoofdkantoor in het dorp gaan betalen. Vervolgens hebben de heren bij de grens ons wel heel vriendelijk uitgelegd hoe we hun collega`s in het hoofdkantoor van de Douane kunnen voorliegen om de boete te voorkomen: we moesten volgens hun niet eerlijk vertellen dat we het gewoon niet gezien hadden, maar konden beter vertellen dat de auto op dag 30 kapot ging en dat we daarom 2 dagen te laat bij de grens waren. Natuurlijk was het hoofdkantoor al dicht, dus moesten we het morgenvroeg allemaal regelen. Het feit dat we al een stempel Ecuador uit in ons eigen paspoort hadden maakte volgens de heren niks uit...

De volgende morgen om 8.30 uur bij het hoofdkantoor van de Aduana... na ruim 3 uur argumenteren, vriendelijk lachen, beetje zielig doen en formulieren invullen, hadden we het voor elkaar... we hoefden de boete niet te betalen, en kregen een (illegale) ge-antedateerde verlenging voor het verblijf van de auto van 30 dagen naar 35!!... Viel allemaal niet mee, want ´het systeem` is zo gemaakt dat je niet kunt frauderen, maar waar een wil is, is een weg, en deze mensen wilden ons blijkbaar toch wel graag helpen (we hebben 5 mensen de hele ochtend bezig gehouden). We kregen wel nauwkeurige instructies hoe, en bij wie, we vervolgens de grens moesten oversteken, want de mannen bij de grens mochten er niet achter komen hoe het hoofdkantoor het systeem omzeilde. Wij natuurlijk hard gelachen hoe de twee instanties elkaar niet vertrouwen (en terecht, dat blijkt), maar ons wel allebei helpen elkaar te belazeren. En bij de grens ging alles (aan de kant van Ecuador) prima. Jim mocht het land uit! Nu alleen nog Colombia in... de Colombiaanse ambtenaar zag net op het laatste moment voordat hij de stempel in Lottes paspoort zette, dat we gisteren al Ecuador uit waren gegaan. En dat was een probleem volgens hem. Daar gingen we weer, argumenteren, zeuren, zielig doen... maar het leek bij deze ambtenaar allemaal echt niet te werken. We moesten terug naar Ecuador om een nieuwe stempel te halen. Ok, wij weer in Jim gestapt, en toen we bijna de brug die de grens tussen Ecuador en Colombia markeert opreden merkten we dat er iets niet helemaal ok was. Er stond iets in brand en een hoop mensen stonden druk te doen op de brug. Toen een paar Colombianen ons vertelden dat we beter niet de brug over konden rijden omdat ze ons anders zouden lynchen snel omgedraaid en van een veilige afstand gekeken wat er aan de hand was. Het bleek een protest: de inheemse bovolking had de brug geblokkeerd met een vrachtwagen en een vuurtje zodat er geen verkeer meer over kon. Daar stonden we dan... Colombia konden we niet in, maar terug naar Ecuador kon ook niet. Na verschillende mensen gevraagd te hebben of dat veilig was, toch maar lopend over de brug gegaan, en inderdaad, zonder problemen aan de overkant gekomen. Maar helaas, de Ecuadoriaanse ambtenaar was niet te vermurwen, hij ging ons geen nieuwe stempel geven, we waren zijn land al uit, hij kon niks voor ons doen... ons geduld, het was inmiddels zo`n 3 uur `s middags, begon ook een beetje op te raken, en we werden een beetje wanhopig (en boos, en lacherig, en gefrustreerd) over onze situatie: we zitten vast op niemandsland, en beide grenslanden kunnen ons niet helpen! Toch maar weer terug naar de Colombiaanse ambtenaar... en raar maar waar, na nog een half uurtje zeuren en lief lachen, was hij er ook ineens klaar mee en gaf ons zomaar een stempel. Zonder boete, zonder uitleg, zomaar, we waren eindelijk officieel Colombia in!?! De aanhouder wint!

In Colombia meteen een verzekering gekocht voor de auto (in Ecuador was dat trouwens niet gelukt) en weer fijn verzekerd de weg naar Pasto gereden. De volgende dag op weg naar Cali, salsa capital of the world. Later lazen we dat Cali niet alleen bekend is om zijn salsa, maar ook door zijn (inmiddels gevallen) drugs cartel. `s Avonds natuurlijk even rondgekeken, en inderdaad, veel salsa en merengue, maar het dansgeweld viel beetje tegen. Volgende dag doorgereden naar een dorpje stukkie voor Medellin, waar we weer een klein paradijsje hebben gevonden. Een mooi hutje met een balkonnetje boven de rivier, in het intense groen van Colombia, met een heerlijk restaurantje, een zwembad, een turks stoombad... na aankomst lagen we binnen een half uurtje met een drankje in het zwembad!

De volgende dag tot 12 uur bezig geweest om voorbij Medellin te komen. Slechts 70 km, maar op zulke bochtige bergweggetjes kost dat je 3 uur! Na de lunch bleek dat we een lekke band hadden, duidelijk niet onze dag. Geluk bij een ongeluk, de bandreparatie shop was 100m verderop (toevallig?!?!?). Onze band laten plakken, maar toen we het wiel terugzetten bleek er een onderdeel van de bladvering van het linkerachterwiel afgebroken. Moeilijk uit te leggen wat precies, maar het was waarschijnlijk al een tijdje gebroken en we konden er niet mee doorrijden, want het risico bestond dat we het hele achterwiel in 1x zouden verliezen. Maar gelukkig, de mechanico was nog eens 50m verder... en die heeft in 1,5 uur het een en ander weer aan elkaar gelast! Knap staaltje werk. Zoals ik al zei, het was onze dag niet, iets verderop kwamen we in een soort grote optocht van auto`s (je zou het ook file kunnen noemen): het was de Dag van de Heilige Maagd, wat blijkbaar uitgebreid gevierd wordt hier met auto´s en balonnen. Na een uurtje of wat konden we weer gewoon op pad. Net toen we bedacht hadden op zoek te gaan naar een hostelletje zakten de wolken om ons heen, begon het hard te regenen en vrij snel daarna donker te worden, waardoor we met minder dan 20km per uur de berg afsjokten. Om een uurtje of 7 bij een bordje naar het eerstvolgende dorpje van de Pan-American afgeslagen. Een fucking klein weggetje, in het donker, in de regen, in the middle of nowhere... we konden ons de adviezen over de veiligheid in Colombia nog goed herinneren: `het is prima, zolang je maar op de Pan-American blijft en niet in het donker gaat rijden`. Dus, hier zaten we, in het donker in het bos, met nog geen dorpje in zicht, laat staan een hotel of iets waar we kunnen overnachten, hopend dat er hier geen guerilla´s rondlopen. Maar gelukkig, het weggetje leidde ons wel naar een dorpje en tot onze verrassing reden we even later een feestend dorpspleintje op, waar mensen en paarden los gingen in de kroegen en op straat. In het hotel op het dorpsplein ingechecked en de rest van de avond naar het vuurwerk en de fanfare band gekeken en nog geschokken van een belachelijk harde bliksem inslag ergens heel dichtbij.
De dag erna zonder problemen naar Cartagena doorgereden, waar we vandaag weer eens achter de computer zijn gekropen om dat lange verhaal (sorry) te schrijven.

We hebben het gehaald, van zuid naar noord in ons eigen bakkie!

En nu de laatste loodjes (loodjes? veertjes!), nog minder dan 2 weken hebben we over van ons halve jaar! We hopen de komende dagen een nieuw baasje voor Jim te vinden en verder zien we het wel. We hebben stiekem ook wel zin om weer naar Nederland te gaan en iedereen weer te zien!!!!


PS schrijf vast in je agenda: 26 september, Our Super Sweet 30, Lotte en een stel vriendinnen geven een knalfeest ter ere van onze 30e verjaardag! Officiele uitnodiging met meer details volgt!