Op en neer en weer terug, off road on the road!

Hallo lieve allemaal!
Hoop dat bij jullie alles goed gaat! Van sommige - leuke en minder leuke - ontwikkelingen zijn we op de hoogte, maar er gaat vast een hoop aan ons voorbij. Maar daar staat tegenover dat we hier weer heel veel toffe dingen hebben meegemaakt!
Een niet zo korte samenvatting:
Het een na laatste bericht eindigde in Santiago. Daar hebben we zoals gepland Eef en Ed weer getroffen. De eerste avond op een terrasje probeerde een lelijke vent ons te beroven, maar dankzij een paar erg snelle reacties werd deze poging verijdeld! De volgende dag hebben Bart en ik een dagje cultuur gedaan: Cerro Santa Lucia, een heuvel met soort kasteeltje in de stad; het museum van de schone kunsten (jaja, we hebben het serieus aangepakt, dat cultureel doen), en daarna langs de rivier door een park naar de Mercado central gelopen. Daar hebben we ons tegoed gedaan aan een mjummie lunch in een van de vele visrestaurantjes. De middag samen met Eef en Ed doorgebracht op een terrasje op de Plaza de Armas. Het stikt daar zo van de ongelooflijk brutale bedelaars en kindertjes die je hun koopwaar willen verkopen, dat je er helemaal naar van wordt! De volgende dag hebben we ´s ochtends afscheid genomen van Eef en Ed, en zijn we snel de stad uitgevlucht, op naar de bergen en naar avontuur!
De gevreesde rit omhoog de Andes op verliep zonder enige moeite. De bergen ruig en hoog, maar met een goede brede verharde weg, bleek de top op 3800 meter een koud (dat wel!) kunstje. Daar in de bergen ligt ook de grens tussen Argentinie en Chili. Toch nog even spannend, de eerste keer met de auto de grens over! Langs 6 verschillende stationnetjes, waar steeds onze papieren dik in orde bleken te zijn. De meeste stationnetje leken vooral tot doel te hebben mensensmokkel tegen te gaan. Bij het eerste stationnetje kregen we een kladblaadje met ´2 personen´ en ons kenteken erop gekrabbeld (ben maar ff teruggelopen, want dat had die meneer nog fout opgeschreven ook...), en bij elk volgend stationnetje kregen we een nieuwe stempel op dat kladje. Hebben verder maar een keer hoeven liegen; toen een agent langs de weg naar beneden vroeg of we wel in Chili woonden, hebben we voor de zekerheid maar ja gezegd.
In het donker in Mendoza aangekomen, hosteltje gezocht, lekker pizza gegeten (tja, dat is nou eenmaal echt backpackersvoer: atijd verkrijgbaar en goedkoop) en slapen!!! De volgende dag ons vooral bezig gehouden met de problemen rond onze huurders in Nederland (zonde van de tijd!) en het centrum van Mendoza verkend, een ruim opgezette stad met wederom veel groen.
De volgende dag op tijd vertrokken en via San Juan naar San Augustin del Valle Fertil gereden, waar we weer eens lekker gekampeerd hebben in onze auto! Onderweg een wild vosje, mara´s (volgens lotte ook wel dakhazen) en meerdere slangetjes gezien! En, nog veel spannender, in het donker een tegenligger met grootlicht, die zijn lampen niet klein wil zetten. Toen we hem voorbij waren, bleek waarom: plots een paar koeien die op hun dooie gemakje op onze weghelft stonden! Keihard op de rem, we zaten er bijna bovenop! Aangezien er hier behalve koeien, ook vaak geiten, paarden, ezels, en lama's vrij van de weg gebruik maken, hebben we besloten maar niet meer te rijden na zonsondergang... Vanuit San Augustin zijn we door de droge pampa een stukje verder noordwaards naar parque national Ischigualasto gereden, ook wel Valle de la Luna genoemd. Wat een overweldigende natuur!! Een tour door het park gemaakt, met de auto achter een gids aanrijden, tussen felrode rotswanden door, langs bizarre rotsformaties, gekleurde bergen, vreemde bolvormige stenen, heel erg gaaf! En hoewel we netjes over weggetjes reden, was het off road gevoel wel heel sterk aanwezig!!
´s Middags doorgereden naar Villa Union. De enige camping daar bleek echter een paar bomen bij het tankstation te zijn. Hmm, moeten we dat wel doen, is dat wel veilig enzo? Bij gebrek aan beter toch daat gekampeerd, en het bleek prima! Het tankstation is de hele nacht bemand, dus inderdaad best wel veilig! En voor 1 euro kamperen, da´s tot nu toe toch wel ons record!
Voor de volgende dag stond een flinke route op de planning, maar Jimmy gooide de boel in de war. We begonnen over een van de mooiste wegen die we tot nu toe gereden hebben, uiteraard onverhard, door een vallei met weer heel veel rode rotsen, en over een soort pas door de bergen. In het volgende dorpje aangekomen bleek de auto echter plots niet meer te starten: de accu was door al het geschud op de ripio weg (soort gravelroad) van zijn plaats geschud, lag ergens los naast de motor, en daarbij waren een paar kabeltjes losgeraakt. Een behulpzame politieagent heeft (al zuchtend omdat we zelf niet het juiste gereedschap hadden en hij dus elke keer een nieuw steeksleuteltje moest gaan halen in zijn huis) ons geholpen de boel weer vast te zetten. Vervolgens bleek tijdens het rijden dat de motor steeds afsloeg, zucht... Gestopt in Belen (en dan nog n moeilijke naam), en na een paar uur wachten - ze houden hier nogal lange siesta´s - eindelijk een monteurtje gevonden, die Jimmy een bypass heeft gegeven, een nieuw kabeltje tussen bobine en motor, omdat ie geen zin had om uit te zoeken waar het eigenlijke kabeltje gebroken was. Maar het werkt wel!
In Belen een camping gezocht, en een mooie gevonden, met barbecue, kampeertafels, én een zwembad! Vol kikkers...
De tocht ging verder naar Cafayate. Soms lijkt het wel of we op safari zijn! Dit keer schoot er een spin, zo groot als een flinke vuist (iig groter dan die van mij) onder onze auto door! Wow! (en iiieks!)
Cafayate is een leuk dorpje tussen de wijngaarden, waar we zoals dat dan natuurlijk hoort, gezelig samen een avondje zijn doorgezakt op lokale wijn. Wbt safari: volgende dag ook nog een flinke kater gezien...
De volgende dag doorgereden naar Salta, een stadje waar we veel goede verhalen over hadden gehoord, maar waar doordat het pasen was, eigenlijk weinig te beleven viel. Beetje rondgestruind, en lekker een dagje lui in ons hostel rondgehangen.
Van Salta via Jujuy richtinmg de grens gereden. De dag begon met een bochtige weg door heuvels en een vallei zo groen, dat het leek of we in een soort subtropisch regenwoud waren aangeland. Langzaamaan veranderde de natuur om ons heen in bergachting, en in de middag klommen we met tientallen haarspeldbochten, in de 1e versnelling zo steil, weer de Andes op, om vervolgens een paar uur over de hoogvlakte te rijden! Gaaf, op zo´n 4 km hoogte (tja, wel allebei koppijn dus door het zuurstofgebrek), enorme woestijnachtige vlaktes, zand en rotsen, met besneeuwde bergtoppen, rotsen en lama´s. En opeens een enorme witte zoutvlakte. Met jimmy ff rondje over de zoutvlakte gereden om daarna weer op veilig asfalt verder te gaan.
Geslapen in Susques, 120 km voor de grens, in een echt locaal hosteltje, waar we sliepen en aten voor bijna niks.
De volgende dag de echte pas over, dit maal 4400 meter, met op de top een agent die onze papieren wil checken, en bij het opendraaien van mijn raampje: sneeuw!!
Een lange afdaling omlaag naar San Pedro de Atacama, het toeristen-walhalla, met op elke straathoek (en alle panden daartussen) bedrijfjes die tours naar alle mogelijk denkbare plaatsen aanbieden. We kampeeren in de achtertuin van een hostel, waar we een stel gezellige gasten ontmoeten, die ook met de auto reizen. ´s Avonds lekker in een restaurantje bij het kampvuur eten, ze weten hier wel hoe ze sfeer moeten maken!
Met de 4 jongens zijn we gaan sandboarden in de Valle de la Muerte (death valley). Gaaf stukje rijden door de bergen, om uit te komen bij een paar gigantische zandduinen. Dan denk je dat je een beetje kunt snowboarden, maar dat sandboarden valt nog niet mee!!! Zandzandzandzand, overal!!
De volgende dag zijn we ´s middags naar de Salar de Atacama geweest, waar flamingo´s roze weerspiegelen in het heldere zoute water, en zout in dikke korsten op de rotsen lijkt te groeien.
Toch nog een keer in het donker rijden: ´s Avonds zijn we met al onze spullen de bergen in gereden, en hebben we gekampeerd op een klein zijweggetje midden in de verlaten bergen. Donker en wel een beetje spannend! Maar ver van al het leven en al het licht was de sterrenhemel onbeschrijflijk! De volgende ochtend om 4 uur de wekker, en voor vijven op pad (helaas waren we inmiddels al door een paar auto´s voorbijgereden) om de geisters van Tatio te gaan zien! Raar hoor, kokend water dat op vaste tijden (ja, vroeg in de ochtend dus) uit de grond komt, borrelend of spuitend, tientallen geisers in een vallei!
Daarna door richting Calama, ruim 100 km onverharde weg, het ene stuk wat beter dan het andere, maar hoe dan ook, genoeg getrild voor de komende dagen! Door het geklots was de accu ook weer losgeraakt... maar door onze spoedcursus auto´s fixen van de afgelopen weken draaien we onze hand niet om voor een snelle reperatie om het in ieder geval te halen naar het volgende dorp. In Calama een mechanicien gevonden en na een reparatie van 30 eurocent besloten door te rijden naar Iquique, aan de kust, gelukkig is Chili maar een smal landje! In een lange rechte weg (130 km) bijna 4000 meter gedaald! En vandaag zouden we dus op het strand moeten zitten... Maar in het echie zitten we de hele dag achter de computer om jullie een beetje op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen!!

Een dezer dagen gaan we weer de hoogte in, naar Bolivia, en we verwachten daar het echte zuid-amerika-zoals-je-het-je-voorstelt te gaan zien, dus stay tuned voor meer avonturen!!
Liefs!!