Adrenaline genoeg

Jawel, we zijn in Uyuni, Bolivia! Maar dat ging niet zomaar zonder slag of stoot... pfoe heej!

Bij het begin beginnen. Vanuit Iquique weer flink omhoog gereden naar de grens met Bolivia, totdat Jim opeens ouderwets begon te stotteren. Na een paar pogingen om toch de berg op te komen en een tweede blik onder de moterkap bleek ´een´ leidinkje los (van caburateur naar motor). Slangetje vastgemaakt en Jim reed weer soepel omhoog (maar misschien was het gewoon omdat hij eindelijk even stil mocht staan). Bij de grens naar Bolivia, behoorlijk wat gedoe, maar zonder problemen het land in gekomen. Vriendelijk lachen en grappen maken met de officials doet wonderen. Wel zonder (al dan niet verplichte?!?!) auto verzekering: die moeten we in Ururo, 200 km verder op kopen, en tot daar onverzekerd rondrijden.... toch apart...
Tegen de avond een boliviaanse familie met autopech in de bergen geprobeerd te helpen, maar jimmy bleek niet sterk genoeg om over de weg van los zand hun auto bergop te trekken. Na nog een poging met startkabels de familie in het donker achtergelaten. Ze wilden hun auto ook niet achterlaten want dan zou ie leeggeroofd worden (dat geeft ons lekker veel vertrouwen ....).

De volgende dag echte spanning: maar 5% van de wegen is hier verhard, en dit was een dag met alleen maar onverharde wegen. En aan bruggen blijken ze hier ook niet te doen. Bij de eerste ´boliviaanse brug´ eerst met de blote voetjes goed gepeild waar het water ondiep genoeg was om door de rivier te rijden, om vervolgens met flinke vaart de rivier in te rijden. Dit bleek de verkeerde tactiek. Jim kwam met de voorkant volledig onder water en toen we bijna aan de overkant waren stopte ie ermee. Shit, vast in een rivier in the middle of fucking nowhere! Na paar minuten in de zon startte de motor weer prima (blijkbaar wat natte contactjes ofzo), maar onze achterwielen verdwenen steeds verder in het zand (we weten nu tenminste wel zeker dat we achterwiel aandrijving hebben). Ploeteren met planken, stenen, platic buizen, het mocht allemaal niet baten, Jim kwam niet uit het zand. En het leuke ´kijk ons eens avontuurlijk zijn´ was er na een poosje ook wel af. Eindelijk, na 2 uur kwam de redding, een auto die ons eruit heeft getrokken!!!
Na een volgende (moeilijke maar wel succesvolle) oversteek zou een mannetje op zijn motor ons de weg wel wijzen, want er kwamen nog meer rivieren aan en hij wist de beste plaatsen om over te steken. Dat resulteerde in nog een paar succesvolle oversteken, met als kopstuk de laatste, een modderige rode rivier met stukjes drijfzand, waar we eerst met zijn 4en de rivierbedding moesten aantrappelen... Ons mannetje noemde dat de cumbia dansen. (bart en ik geloven niet zo dat ons getrappel nou zoveel verschil heeft gemaakt, maar goed, beter een keer teveel getrappeld dan een keer te weinig) Maar mooi dat de oversteek gelukt is!
Vervolgens stonden we dus aan de overkant, maar moest ons mannetje terug naar zijn dorp. ´Okee, waar is de weg nu dan?´ Ooh, daar ergens... ´Daar ergens??? En de stad?´ Ooh, ergens die kant op, en een vaag handgebaar in een onduidelijke richting... Help, daar stonden we dan, in the middle of nowhere op de hoogvlakte!
Zigzaggend tussen struikjes, stuifzand, rotsen en lama´s, op zoek naar het kleinste bandenspoor of het minste teken van civilisatie... De stress nam (uiteraard onuitgesproken) bij beiden met de minuut toe! Maar gelukkig was de weg inderdaad in de aangewezen richting en hadden we die redelijk snel gevonden. Tegen het eind van de middag in een wat ´groter´ dorpje aangekomen waar ze 2 winkeltjes en een schooltje hadden, soort van de grote stad hier! Maar geen hostel... Door vriendelijke dorpsbewoners zijn we aan een hutje geholpen (hier op de hoogvlakte veel te koud om in de auto te slapen), en kregen we een lekker prakkie voorgeschoteld, echt heel bijzonder. De mensen zijn hier veel meer indiaans dan in chili en argentinie, het land heeft veel meer kleur, echt heel anders dan wat we tot nu toe gezien hebben. Voor veel kinderen in dit dorp waren wij waarschijnlijk de eerste gringos die ze in levenden lijve konden aanschouwen.... onderstreept door de vraag ´wat ben jij wit, ben je zo geboren?´.

De volgende dag zijn we verder naar het zuiden afgezakt. Onze manier van navigeren is nu om aan iedereen die we tegen komen de weg te vragen en bergen aan de horizon als richtpunt te nemen. En dat blijkt goed te werken! Zonder problemen of omwegen bij de Salar de Uyuni aangekomen, de grootste en hoogste zoutvlakte van de wereld. Oogverblindend wit, super gaaf! Een dikke 100 km dwars over de zoutvlakte gereden (en voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar de 5e versnelling kunnen schakelen) langs zouthotel en lama´s, wat een enorme vlakte!

En nu zijn we in het dorpje Uyuni, erg toeristisch, maar ook wel leuk en lekker georganiseerd na de afgelopen dagen!!!