Een Toyota Hilux en de chileense rijencultuur

Het is gelukt, we hebben een lekker oude pickup gescoord! JEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!

Niet zonder slag of stoot, maar met geduld & geld kom je er altijd. We hebben uitgebreid kennis mogen maken met Chileense bureaucratie :-(
Het ging als volgt:
Dag 1, beetje internetten om uit te zoeken waar we aan beginnen, rondkijken, langs autodealers, etc... Bij een autodealer een aardige vrouw die goed duits spreekt ontmoet. Op internet onze hit-list gemaakt, 10 auto´s van de chileense variant van marktplaats die ons wel wat leken.
Dag 2: een RUT gehaald: soort sofi-nummer speciaal voor buitenlanders, dat je nodig hebt om iets van waarde op je naam te laten schrijven in Chile. Vervolgens naar onze ´duitse vriendin´ gegaan en gevraagd of ze ons wilde helpen (brutale mensen hebben de halve wereld, dat blijkt maar weer). Natuurlijk wou ze helpen... en van de lijst van 10 werden per direct 2 auto´s doorgestreept door haar man (meneer de autodealer), omdat hij deze nog niet kado zou doen zo slecht waren deze auto´s volgens hem! De ene doorgestreepte was onze eerste keus, een dikke chevy, de andere was een ´lada charlotte´ (...), maar we hebben braaf zijn advies opgevolgd en deze auto´s van onze lijst gestreept. Vervolgens is hij voor ons gaan bellen en dezelfde avond konden we onze herziene top 3 auto´s bekijken. Al gaat ons spaans best aardig, erg fijn dat iemand anders het eerste contact legt aan de telefoon!
Dag 3: Onze keuze gemaakt: een chevrolet luv spacecab, pickup met 1,5 cabine en een aansluiting voor onze iPods (heel essentieel!). Nu zelf gebeld en een afspraak gemaakt om over de prijs te praten. 2 koppies koffie, een sandwich en 2 uur later toch maar eens bellen waar meneer de verkoper blijft... ´eh, ja sorry, mijn vrouw heeft m net verkocht´... Gdvrdgdvr!!!!!!
Even getwijfeld om gewoon maar op de bus te stappen en het auto-avontuur te vergeten, maar toch maar dapper onze 2e keus gebeld: een toyota hi-lux. Voordat we het wisten:
- stonden we naast de auto en zijn baasje
- hadden we onderhandeld en een accoord bereikt over de prijs
- een ´certificado de anotacion´ via internet geregeld, een soort bewijs dat hij niet gestolen is en geen boetes heeft openstaan (we hadden dit al geprobeerd voor de vorige auto en van overheidsgebouw naar overheidsgebouw gelopen, echt een uitkomst dat het ook online kan!)
- naar het notariaat met alle verzamelde papieren. Je moet hier met verkoper en koper naar het notariaat om de auto te laten overschrijven om fraude te voorkomen (waar wij eigenlijk wel blij mee zijn). Notariaat hier heeft niks van doen met de chique bedoening die het in Nl is, gewoon een kantoortje waar je binnenloopt, je in de rij gaat staan, en als je aan de beurt bent handelt de balie je zaken met je af, zet wat officiele stempels en klaar is kees! Erg snel allemaal... ware het niet dat de dame van het notariaat behalve een paspoort (wat toch een heel erg echt identiteitsbewijs is) ook een inschrijving van Bart (de koper) in het persoonsregister nodig vond... Wij hadden uitgebreid op internet gechecked wat er allemaal nodig was - en dit was volgens het www niet nodig!- en ook onze verkoper leek verrast. Maar volgens de dame kon het toch echt niet zonder.
Dag 4: Dus wij, met de twee mannen die de auto verkochten, naar registro civil de volgende ochtend om 8 uur! - dit kantoor gaat pas om 8:30 open, maar als je dan komt is de rij zó lang dat je misschien niet voor sluitingstijd (2 uur ´s middags) aan de beurt bent. Eindelijk aan de beurt blijkt dat er eerst een visum nodig is voordat Bart ingeschreven kan worden. Maar wij nederlanders hebben toch helemaal geen visum nodig???? Goed, rustig, geduld, gaan we toch gewoon een visum scoren? Weer naar ander kantoortje een paar blokken verderop. Hier vreemd genoeg geen rij, aan tafel bij een vrij chique dame die beweerde dat:
a) Bart als toerist geen visum kan krijgen
b) je als buitenlander geen auto mag kopen in chile. ZUCHT.... Is alles dan voor niets geweest??

Toen werd een van onze verkopers ook een beetje geirriteerd (deze dealer had al vaker auto´s aan buitenlanders verkocht zonder enig probleem) en erg assertief, begon te bellen en liep een gebouw in naar wat hij zei ´de baas´ en kwam terug met het verhaal dat de vrouw bij het notariaat het fout had... Eerst nog langs het ¨registro civil¨, waar we nog met Visum verwacht werden en vervolgens terug naar het notariaat. Onze chileense vriend zei zoiets als ¨we hebben even met je baas overlegd, en je hebt het fout¨. Binnen 10 minuten hadden we een contract voor het verkopen van de auto - met officiele stempels. Vervolgens met dit contract naar de bank om de tax te betalen die over de aankoop wordt geheven, bij de bank kregen we een stempel op het contract, weer terug naar het notariaat met ons contract met stempel (ja, wij denken ook dat dat handiger kan). Vervolgens het notariaat betalen voor het officiele contractgebeuren, met dit contract naar het registo civil (daar waren we inmiddels bekend :-) ) om de auto op Bart zijn naam te laten schrijven. Hierbij natuurlijk weer wat geld neergeteld. Zo, de auto staat op bart zijn naam! Nu nog betalen... met de verkoper overlegd en samen naar inetnetcafe gegaan en met internet bankieren 1800 euro overgemaakt in dollars en een printje gemaakt. Onze verkoper vertouwde ons genoeg (en is hip genoeg om te snappen dat internetbankieren gewoon werkt) om te geloven dat het geld binnen een paar dagen op zijn rekening zou staan.

Nu nog verzekering en belasting regelen... dit kantoor was natuurlijk weer buiten de stad. Verzekering (verplicht) was snel geregeld, voor de belastingen moesten we alleen nog een officieel certificaat van onze uitlaatgassen /catalisator hebben, dus nog ff heen en weer naar ander kantoortje. En toen hadden we alles!!!!!! Samen met de verkopers nog langs een shopje gereden om olie en filter te vervangen, alles klaar voor de reis.

Om 2 uur ´s middags, eindelijk ontspannen, de hele dag hadden we allebei het gevoel dat we op onze hoede moesten zijn, tot op het laatste moment toen we alles geregeld hadden maar nog steeds niet de papieren en de sleutel van de auto hadden. Maar nu reden we gewoon weg in onze eigen pickup! Nu was ´t vooral spannend (en dat zal het nog wel even blijven) of ie het blijft doen, het is en blijft een oud beessie. Voor de liefhebbers: Toyota Hilux, single cabin, 1800 cc benzine (jaja, we weten wel dat ie niet heel zuuunig zal zijn), wit (althans, de delen waar de verf na het overspuiten gehouden heeft, haha, nee hoor, valt mee), handgeschakeld, gezellig bankje voorin, en als je door de voorruit kijkt zie je 2 dolblije guppen zitten.

´s Avonds meteen de eerste parkeerbon onder onze ruitenwisser gevonden, shit! :-( Maar na 3 verschillende verhalen van 3 verschillende personen over wat we hier mee moesten doen, waar we moeten betalen ofzo, onszelf door de politie laten overtuigen dat we hier echt niks mee hoeven en geen boete krijgen (klinkt raar, maar echt uitleggen kunnen we het ook niet, als de parkeerwachter al weg is hoef je niet te betalen?!?!).

Zo, nu klaar maken voor vertrek. De benodigde spulletjes gekocht om in ieder geval een wiel te kunnen verwisselen en reserve tankje voor benzine, kookspulletjes, een groot plastic zeil waar we een tent van kunnen bouwen, wat bloemetjes om onze hilux wat op te leuken en een op-maat-gemaakt waterdicht matras (groen en heel gaaf!) voor in de pickup. Het kostte ons een dagbudget, maar nu hebben we een rijdend 2 persoons bed!! Scheermesjes overboord: De komende weken rijden we als een stel hippies door de Andes!! Wihoeoeoe!!!