Laatste berichtje uit Zuid Amerika!

Na een dagje in Cartagena (leuke stad!) doorgereden langs de caribische kust richting Santa Marta. In de gids lazen we dat we langs een vulkaan zouden rijden die volgens de gids de moeite waard was. We zijn een beetje verwend langzamerhand, `alweer een vulkaan´, maar toch maar van de weg afgeslagen. En dat was zeker de moeite waard! Dit schattige mini vulkaantje van ongeveer 20 meter hoog had een krater van ongeveer 4 meter doorsnee vol met modder... en zonder bodem!! Ze zeggen dat de krater 500 meter diep is, en in die warme modder kun je gaan liggen!?!?!?! Heel bizar gevoel!!!!! Misschien dat dit in elk modderbad zo is, maar we bleven drijven in de modder. Sterker nog, als je rechtop in de modder gaat hangen blijf je ongeveer vanaf je oksels boven de modder... en daar snapt je hoofd helemaal niks van.... je hersens blijven, zelfs na een half uur, denken dat je koppie onder gaat als je in vloeistof ligt en niet zwemt... heel erg rare sensatie.

Ergens voor Santa Marta langs de weg weer ´s in een make-out hotel geslapen, dit keer met spiegel naast het bed over de volle lengte... De volgende dag in Taganga aangekomen (vlakbij Santa Marta), een klein vissersdorpje in een rustig baaitje met een mooi strand aan de carbische zee (met bijbehorend leven onder water). Een prima plekkie om bij te komen van een half jaar reizen voordat we weer naar het drukke Nederland gaan :-) Lekker op het strand gelegen, gesnorkeld, zee kano gehuurd, goed gegeten... En nog 1 serieuze missie: onze trouwe Jim verkopen. Een hoop geinteresseerden, die allemaal het idee hadden dat ze Jim officieel konden nationaliseren, maar die er allemaal achter kwamen dat dat echt niet kan (nadat ze allemaal al hun broers, neefjes, vrienden bij de politie, immigratie, verkeersinstanties, enzovoort enzovoort geraadpleegd hadden). De enige optie was Jim voor onderdelen te verkopen voor een schamel bedrag. Nou weten we dat in Zuid Amerika tijd iets anders is dan thuis, dat je niet moet verwachten dat mensen op tijd komen, maar de eerste koper heeft ons letterlijk een dag laten wachten!!! En elke keer als we hem belden, had ie nog een uurtje nodig. Uiteindelijk, na een volle dag, was ons geduld op (en onze tijd raakte ook op, we moesten de dag erna vertrekken richting Bogota), dus toen er een andere geinteresseerde voor onze deur stond, zijn we daar direct op in gegaan. Met de nieuwe koper met een zelf-gefabriceerd contract langs de politie van Taganga voor een stempel. Blijkbaar was deze koper van plan de auto toch gewoon intact te laten om erin te rijden, en omdat zijn vriend bij de politie zat was dat volgens hem in Taganga geen probleem. Maar helaas voor hem... zijn ´vriend´ wou geen stempel op ons contract zetten. Gelukkig was deze koper ondanks deze tegenvaller toch nog geinteresseerd (voor onderdelen? of toch stiekem erin rondrijden?) en heeft het notariaat de volgende dag wel netjes een officiele stempel op ons contract gezet. Anywayz, zodra wij het geld hadden, en de koper de auto, was het verder zijn probleem wat ie ermee gaat doen! We zijn benieuwd wat er nu met Jim is gebeurd: of ie in stukjes uit elkaar wordt gehaald en verkocht of dat ie zijn laatste jaren in chilly tropisch Taganga zal rondrijden?!?! Wel raar gevoel toen iemand anders in onze goeie ouwe Jim weggereed...

Vanuit Taganga 18 uur in de nachtbus naar Bogota, da´s weer ff wennen... Bogota, just another big city, weinig spannends gedaan, om maandagnacht/ dinsdagochtend heul vroeg toch beetje nerveus op het vliegveld aan te komen. Bij het binnengaan van Colombia heeft Bart getekend dat hij de auto ook weer mee uit het land neemt (en bij Chili uit dat hij hem weer mee terug neemt naar Chili). Nou is het bureaucratisch apparaat hier niet zo ge-olied dat je zou verwachten dat er een belletje gaat rinkelen als Bart het land weer uit gaat, maar je weet ´t niet. Misschien dat deze twee afdelingen (die van auto´s en die van mensen) nou net wel samenwerken. En door het gedoe toen we met de auto binnenkwamen stond er ook een gecancelde Colombia in stempel in Bart zijn paspoort, wat misschien vragen op zou roepen.
Maar gelukkig, de half-slapende ambtenaar (we gingen om 4 uur ´s nachts door de douane) had niks in de gaten en zette de stempel ´Colombia uit´ onder de gecancelde ´Colombia in´ stempel, zonder iets te vragen. We hadden natuurlijk al een verhaal klaar, maar gelukkig kon dat in de kast blijven. Onze vlucht ging via Lima naar Sao Paulo, waar onze landing wat werd bemoeilijkt door een plaatselijk noodweer; paar rondjes cirkelen door heel veel grijze wolken, omlaag, en toch weer omhoog in een soort herstart. Poging 2 gelukkig wel geslaagd. Weer eens een ouderwets applaus in het vliegtuig voor de piloot, dat hoor je niet vaak meer!
Nu zijn we in Sao Paulo, waar we ons weer hopeloos verloren voelen, omdat Portugees toch echt heel anders is dan Spaans. De laatste dag, morgen ochtend op het vliegtuig naar Nederland, waar we vrijdag om 8.20 op Schiphol zullen landen! En dan gaan we jullie allemaal heel snel weer zien, en knuffelen, en lastig vallen met sterke verhalen die jullie al lang gelezen hebben op deze site! WIJ kijken ernaar uit!!!

Tot heeeeeel snel!!!!