Rijden, varen, fietsen of wandelen?

Estamos en Peru!

Om te beginnen: Voor de mensen die jaloers zijn op ons omdat wij lekker in de tropische warmte zitten: hier op 3000 a 4000 km hoogte is het f*cking koud en korte broek en slippers zitten diep in de tas op het moment! Geniet van jullie lente!!

Waar waren we gebleven? Oja, in Rurrenabaque, Bolivia, 4 maanden op weg, 9000 kilometer gereden met Jim.
De locals hadden gelijk, de wegen naar La Paz zijn inderdaad prima te doen, niks vergeleken met de wegen in het Noorden van Bolivia. Nog wel een spannend momentje bij het bord ´mantenga su izquierda´ (houdt links)... Toen we direct na dat bord nog een beetje vertwijfeld de bocht omreden en de eerste auto die we tegen kwamen recht op ons af kwam en boos naar ons begon te toeteren zijn we toch maar links gaan rijden. En inderdaad, de komende 20 km was het de bedoeling dat we links reden, een beetje Britse invloed in Bolivia?!?! Het waarom weten we nog steeds niet zeker, maar de meest plausibele verklaring is dat de vrachtwagens die naar La Paz toe rijden meestal zwaarder beladen zijn dan die die van de stad afrijden, en dat de zware wagens aan de bergkant moeten rijden omdat anders de weg instort. Geeft wel iets aan over de kwaliteit van de weg, al vonden wij hem zo slecht nog niet (misschien dankzij het linksrijden??). Halverwege de tocht naar La Paz onszelf verwend met een duurder hotel met zwembad! Heerlijk ´s morgens een paar baantjes gezwommen, wat een luxe gevoel, om daarna fris en fit in de auto te stappen.
Na een enerverend (of ehhh: als bijrijder ook wel zenuwslopend) ritje door La Paz, waar het verkeer absoluut een gekkenhuis is, in een vreselijk hostel terecht gekomen, met alleen maar israeliërs (niks tegen mensen die uit israel komen (als ze in hun uppie zijn...), maar de israeliers die reizen klieken meteen samen in groepen en zijn dan vaak niet de meest sympatieke mensen, erg luidruchtig en vaak onvriendelijk of ronduit lomp tegen locale bevolking), waar we op onze kamer met de muziek mee konden swingen tot een uurtje of 4.
En toen... de ´death road´ per mountainbike!... Super gaaf!!! De oude weg die van Coroico naar La Paz gaat is sinds 2 jaar dicht voor verkeer, en wordt alleen nog maar gebruikt voor toeristen met behoefte aan een adrenaline rush. Sign us in!! Hij heet de death road omdat er vroeger bussen en auto´s zijn verongelukt, en ook een paar fietsers. Dus toch wel spannend, zeker omdat net de week ervoor een brit de berg was afgekukeld... Maar wij zijn nederlanders, geboren op de fiets, dat kunnen wij natuurlijk wel. Eerst met busje omhoog naar de la Cumbre pas op 4660m, om vervolgens over een afstand van zo´n 65 km bijna 3 km af te dalen over een prachtig bergweggetje! Tussendoor slechts een klein uurtje klimmen (waar je als je wilde ook in de bus kon springen, maar natuurlijk fietsen wij dat, kan geen kwaad om het luie lijf af en toe in het zweet te werken). Echt een onmogelijk mooie omgeving, het landschap verandert in een dag van kale rotsachtige bergen met besneeuwde pieken naar lieflijke heuvelachtige groene bergen en jungle-achtige valleien met bloemen en fruitbomen. Briljante dag!
In La Paz toch maar ons visum voor Bolivia verlengd van 30 naar 90 dagen omdat we geen zin hadden in gedoe (of een boete?) aan de grens. Soms sta je versteld hoe makkelijk dingen gaan, juist bij soort dit regelgedoe waar je tegenop ziet en waarvan je verwacht dat het je minstens een halve dag gaat kosten van kastje naar muur en terug. Binnen een kwartiertje gefixt, no problema!
De volgende dag op weg naar Copacabana aan de rand van lago Titikaka (het hoogste bevaarbare meer ter wereld)... Blij om La Paz weer uit te rijden, en erg blij om in dit toeristische dorpje op de grens van Bolivia en Peru een kamer met prachtig uitzicht op het meer te vinden voor een prikkie! Op de eerste dag een tocht gemaakt naar ´Isla del Sol´, waar we een dag hebben rondgelopen om een aantal Inka-ruines te bezichtigen. De volgende dag een zeilbootje gehuurd, met het idee een veel korter stuk te varen, maar for some reason dezelfde tocht naar Isla del Sol nog een keer gemaakt. Alleen de 1,5 uur naar het eiland met de motorboot werd met de zeilboot (en met een erg flauw windje) snel meer dan 5 uur. In het donker het laatste stukje terug naar Copacabana, en moe maar super voldaan meteen na het eten naar bed. Weer een topdag!
Nu was echt tijd Bolivia achter ons te laten... Jammer, een van de mooiste landen op deze aarde! Op weg naar veelbelovend Peru. De grens over zonder problemen, wel even spannend toen de douanier vroeg naar onze verzekering (die we niet hadden), maar hij vond het geen probleem om ons de grens over te laten gaan zonder. We moesten natuurlijk wel plechtig beloven meteen in Puno, de eerste grote stad, een verzekering te kopen, en natuurlijk doen we dat! Helaas op weg naar Puno meteen een politieman die om diezelfde verzekering vroeg... `ik zou jullie een boete kunnen geven, maar ik zal aardig zijn, het minste wat jullie kunnen doen is mij wat geld geven voor een drankje´, dus 2 soles lichter (= 50 eurocent, doe ´ns gek...) konden we weer verder. En zoals sommige mensen thuis erg prettig zullen vinden, in Puno meteen een verzekering gekocht! Onderweg naar Puno aten we onze lunch aan een tafeltje bij een stalletje langs de weg, en terwijl wij ons lekkere linzen-met-rijst prakkie verorberden, kwam het verkopende dametje een praatje met ons maken. Dat onze auto toch wel erg vies was. Dat dat toch geen gezicht was. Dat we hem snel moesten laten wassen, en ja, dat kan in Puno. Dus hebben we (met een klein beetje schaamrood op de kaken) in Puno onze Jim maar naar de wasstraat gebracht en toegezien hoe ze 2 uur!! zijn bezig geweest om hem weer schoon te krijgen. Maar nu ziet ons bakkie er dan ook uit om door een ringetje te halen!
De volgende dag weg uit Puno, op naar Cuzco, de oude hoofdstad van de Inka´s! Onderweg een tussenstop bij een auto-onderdelen-shopje in Juliaca, omdat een agent vond dat ook wij, de in Peru blijkbaar verplichte, reflecterende stickers op onze auto moesten laten plakken. Jim wordt met de dag fraaier.
De afgelopen dagen hebben we de `inka jungle trail` gedaan, een alternatief op de altijd volgeboekte klassieke inka trail. En het was geweldig! Dag 1 was een dag downhill op de mountainbike, prima om de tour mee te beginnen. `s Avonds sliepen we in een hostel in Santa Maria, beetje kennismaken met de rest van de groep, erg gezellig, maar op tijd naar bed. Dag 2 moesten we om 6 uur op, met een lange dag wandelen voor de boeg. Weer een erg mooie route, door de bergen, smalle paadjes door de jungle en langs rotswanden en afgronden, met geregeld een flinke klim. En dan te bedenken dat diezelfde paadjes zo´n 700 jaar geleden werden gebruikt door inka boodschappers die van stad naar stad moesten rennen om hun berichten over te brengen. Wat een baan!! Tegen het eind van de middag kwamen we aan bij de plek waar onze tentjes voor de nacht al op ons stonden te wachten: vlak bij Santa Teresa, maar nog beter: vlak bij het paradijs!!! Op een paar honderd meter van ons kamp waren hotsprings! Het warme water komt daar uit de rotsen sijpelen en vult een stel prachtig aangelegde baden, ongelooflijk mooi en romantisch. Spreekt voor zich dat we de hele avond hebben liggen weken, onder een heldere sterrenhemel, hmmmmmmmmmmm. Omdat we moeilijk afscheid konden nemen van deze fijne baden zijn we dag 3 ook maar om 5.30 u opgestaan om eerst nog even lekker te badderen, voor we weer aan de wandel gingen. Deze dag eerst een stukje in een busje afgelegd, daarna 3 uur langs een spoorlijn gelopen (met nog steeds mooie natuur om ons heen, al klinkt een spoorlijn niet zo boeiend), om aan te komen in Aguas Calientes. Onderweg hoorden we van een aantal locale mensen al allerlei verontrustende berichten over een staking, waardoor onze machu picchu plannen misschien in het water zouden vallen. En inderdaad, in Aguas Calientes was een opstand aan de gang, de bewoners uit de omliggende gebieden waren vanuit hun jungle naar de stad gekomen om te protesteren tegen plannen van de overheid om hun land in te nemen. En ze hadden voor een beetje extra pressure hun pijlen en speren meegenomen...
Gelukkig verliep het hele gebeuren vrij vreedzaam, en bleek het plan om Machu Picchu te blokkeren niet door te gaan. Daardoor konden wij de middag van dag 3 gebruiken om de happy mountain te beklimmen. En ja, ik was heeeeel happy... toen ik eindelijk boven was! Vanaf de top vast een voorproefje: een fraai uitzicht op Machu Picchu. Dag 4 nóg vroeger op, om om half vijf (moet niet gekker worden!!) op pad te gaan en in het donker de berg te beklimmen waarop de heilige stad van de Inka´s ligt, zodat we rond zonsopgang boven waren. Zo mystiek nog half in de wolken, indrukwekkend, en vooral gewoon heel mooi, hoe de ruines boven op de berg liggen. Bart vond dat ie nog niet genoeg bergen beklommen had, en heeft daarom Wayna Picchu ook nog maar even bedwongen; ik vond dat mijn benen een uurtje in het gras liggen verdiend hadden. En ach, we zitten toch in het ritme: de volgende dag om 5.30 uur de trein terug richting Cuzco.

Na een dagje bijkomen en bijslapen zijn we gisteren vertrokken richting lager gelegen gebieden (en dus warmte!). We dachten de weg naar Nazca wel in 1 dagje te kunnen afleggen, maar dat bleek een behoorlijke misvatting. Na 2 volle dagen kronkelende bergwegen rijden (tja, een vol uur moeten wachten voor wegwerkzaamheden met rotsen en dynamiet enzo helpt natuurlijk ook niet), zijn we daar vanmiddag aangekomen. Morgen gaan we de lucht in om de beroemde Nazca lines te bekijken, cool! (indien niet bekend: www.google.com) Mochten we gedurende de vlucht op een briljant idee komen ter verklaring van deze lijnen, dan lezen jullie dat natuurlijk in ons volgende verhaaltje. Tot dan!!!

p.s. Foto´s volgen asap!