Bolivian diaries

Zijn we weer! Berichtje uit naaiend heet Rurrenabaque, toeristendorpje in de jungle van noord Bolivia. Lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat we in Samaipata waren...
Vanuit Samaipata zijn we, met Eef en Ed in de achterbak, naar Santa Cruz gereden. In Santa Cruz na een goed afscheidsetentje gedag gezegd en met zijn tweeën op weg naar het Noorden... Spannend, want op de kaart ziet het eruit of de wegen veelal onverhard zijn, en dan is het maar afwachten hoe goed ze zijn. De eerste dag meteen maar flink de verkeerde weg genomen en 3 uur verspeeld. ´s Nachts in een piepklein dorpje geslapen, bij de man die een bordje ´hospedaje´ op zijn huis had gehangen... en hij had inderdaad een bed voor ons (tenminste, iets wat erop leek). De kippen scharrelden gezellig door het huis, net zoals in de rest van het dorp varkens, kippen, en honden overal komen waar hun baasjes komen. En een flink formaatje kakkerlak op de wc natuurlijk. We zijn gaan zitten aan een tafel centraal in het dorp (de kroeg?) en hebben gezellig teruggestaard naar alle aandachtige dorpsbewoners die voorbijkwamen en hier en daar een paar zinnen gewisseld.
De volgende dag op pad om de Rio Grande over te steken, waar we toch wel beetje zenuwachtig voor zijn geworden nadat Jim vast kwam te zitten in de rivier op de altiplano. En ja hoor, hier in noordoost bolivia bouwen ze ook geen bruggen, maar.... hebben ze bootjes. Het bootje ging aan de kant liggen, ze leggen een paar planken van de kant op de rand van het bootje en kijken je verwachtingsvol aan... Of je ff in het bootje wil parkeren. Spannend! Maar zonder problemen op het bootje gereden, en het boot-auto-geheel bleef gelukkig drijven. Het bootje weer afrijden gaf meer problemen. De planken omhoog naar de kade stonden in een te steile hoek voor Jim, dus die bleef halverwegen staan, maar met wat extra boliviaanse mankracht hebben we ons bakkie toch weer op de kant gekregen! Pfoe... De rest van de dag verassend alleen maar asfalt tot aan Trinidad, de hoofstad van de provincie, en ons record, 450 km in een dag!
Vanuit Trinidad de dag erna weer op pad, weer 2 rivieren overgestoken. Iets minder spannend, of misschien wennen we er wel aan. Onderweg nog een familie een lift gegeven, erg gezellig met zijn allen in de achterbak. De weg gaat nu echt door de wedlands en het asfalt was duidelijk op. Slechte zandweg - en da´s dan de enige grote weg door dit deel van het land. Links en rechts van de weg een enorm moeras met een hoop leven: kaaiman, capibara´s, hagedissen, regelmatig grote groepen gieren bij een of ander dood beest langs de weg, reigers, marabu achtige vogels, net of we op safari zijn!... Na een uurtje of wat rijden kwamen we langs een paar hutjes met mensen met vissersbootjes en hebben we lekker assertief (of nederlands lomp?) gevraagd of ze ons niet ff een half uurtje over de rivier willen varen. Voor een paar Bolivianos: Natuurlijk! En een coole vervolgsafari was het resultaat, met name veel roze rivierdolfijnen die met ons mee zwommen en geregeld uit het water opsprongen! En in de bomen leuke aapies.
Na dit beestachtig intermezzo weer op pad. De weg werd slechter en slechter, tot er een stukkie niets dan modder over was. Glibberen en glijden, volledig stuurloos, slippende wielen, tot we tegen een grote homp modder gleden en tot stilstand kwamen. Trekken, duwen, graven, ploeteren, zwaargewicht Jim was niet van zijn plaats te krijgen. Vast goed voor een perzikhuidje, maar die onwijs plakkende drek tussen je tenen, en binnen enkele minuten over je hele lijf tot in je haar, jesses! Gelukkig, na een uurtje kwam er een sterke 4x4 toyota die zonder problemen door de modder reed en ons er weer uit kon trekken. Vervolgens achter deze aardige bolivianen aangereden, want de weg werd er volgens hen niet beter op, dus we moesten maar vlak bij hen blijven dan konden zij ons nogmaals uit de drek trekken waar nodig. Goed plan! En inderdaad brakke weg! Een aantal modderstukken soepel zelf doorgekomen. Zelfs langs een paar vrachtwagens die diep in de modder waren weggezakt en bij de moeilijkste doorgang uit voorzorg alvast een lijntje naar de 4x4 gelegd zodat hij ons net een extra duwtje kon geven waar nodig. Met succes en voor het donker het voglende dorp bereikt! ´s Avonds in San Ignacio de Moxos deed het verhaal over die gestrande gringo´s snel de ronde, de volgende dag kwamen we bij de benzinepomp de broer van de man van de 4x4 tegen die al goed op de hoogte was van ons gemodder van de dag ervoor.
De weg voor deze dag was volgens de broer niet beter.... en inderdaad, weer flinke modderplassen door geraced (we worden er steeds handiger in), maar ook weer vast komen te zitten. Klein meningsverschilletje over wat de beste weg door de modder was... de eerste duidelijk niet! Dit keer achteruit door een vrachtwagen uit de modder getrokken, om het op eigen kracht nog een keer te proberen. Nu wel de route die Lot in eerste instantie al de betere vond genomen. En nu met veel glij- en slip-werk net de overkant gehaald! Voortaan altijd luisteren naar de vrouw. Zonder verdere moeilijkheden aangekomen in Yucumo en een relaxt hostelletje gevonden en de gebruikelijke hap gegeten. Ze vragen je hier niet wát, maar hoeveel je wil eten... je krijgt gewoon de hap die ze hebben, meestal kip met rijst, waar we tot nu toe niet zo van onder de indruk zijn.
Van Yucumo naar Rurrenabaque gereden... dit keer op een vrij goede ripio weg (gravel), en zodra Lotte durfde uit te spreken dat deze weg toch niet zo slecht was volgde direct een harde klap... keihard door een diepe kuil geknald waardoor de uitlaat afbrak! Maar ja, uitlaat heb je eigenlijk niet echt nodig, dus hup, de uitlaat achterin, en met het geluid van een Harley doorgereden en in Rurenabaque (voor maarliefst 11 euro, een van onze duurdere operaties) er weer onder laten zetten.
Rurrenabaque is een toeristisch centrum, wat weer erg lekker is na de afgelopen week... Schone kamer, warme douche, lekker eten en we zijn niet meer de enige gringo´s hier. En allerlei georganiseerde toeristen tripjes... Dus de volgende dag zaten we in een bootje op weg naar ons kamp in de jungle, waar we de komende drie dagen zouden verblijven. Heerlijk! Afgezien van al het zoemende ongedierte (en de jeuk die dat oplevert) was het heerlijk om rustig door de bossen te lopen en vanalles te leren over bomen die je voor van-alles-en-nog-wat kunt gebruiken: tegen malaria, voor op wonden, een viagra alternatief, vergif waar je snel dood van gaat of gewoon om een goeie ouderwetse trip te beleven. Naast de vegetatie natuurlijk ook een hoop dieren, al zijn die moeilijk te spotten. Je ziet door de bomen de jaguar niet meer... al hebben we het wel hard geprobeerd, we zijn niet verder gekomen dan zijn of haar voetsporen. Ook behoorlijk indrukwekkend (zeker als die maar 100 meter van je kamp zijn...). Wel veel apen en wilde varkens, papegaaien, grote spinnen, rupsen en meer.
Na drie dagen helemaal lek geprikt te zijn, nu weer lekker fris gedoucht achter internet, om zo op weg te gaan richting La Paz waar we waarschijnlijk de komende dagen wel zoet mee zullen zijn. De weg die we moeten rijden staat ook wel bekend als de ¨death road¨, dus we zullen een beetje voorzichtig doen. Alle toeristen die van die kant komen zijn er vol van, terwijl de locals zeggen dat het allemaal niks voorstelt, prima weg, nu hij geasfalteerd is. We gaan het zien!