baai baai Nieuw Zeeland

Alweer bijna een weekje thuis, maar deze hadden jullie nog tegoed.

Zo, in het vliegtuig onderweg naar huis zelfs de rust kunnen vinden om aan ons laatste stukje te schrijven. Wow! Wat een verschil met de heenreis! Lang leve de slapende kinders en de reisziektepilletjes!!
Ons vorige stukje eindigde op de boot terug van zuid naar noord. Na een voorspoedige overtocht (huh, zou ik dan eindelijk ingeschommeld zijn??) zijn we in een paar dagen naar boven gereden tot voorbij Auckland. Geen bijzondere uitstapjes of ondernemingen, gewoon koersen. Maar wel redelijk op ons gemakje en met 2 relaxte campings onderweg. Op de derde dag deed de auto opeens moeilijk (*oooh neeeeeee!!*), de derde versnelling had geen kracht meer terwijl de overige versnellingen heel normaal werkten. We snappen zelf niet wat er mis was of wat er goed ging, maar nadat de auto uit het niets was afgeslagen (*OOOH NEEEEEE!!*) deed alles het opeens weer helemaal normaal (*pfoeeee....*) en hebben we onder het motto 'vuiltje in de diesel' de garage maar links laten liggen.
Verder blijft het rijden hier heerlijk, de wegen zijn goed en je rijdt vrijwel continu door fijne natuur. En 'druk' betekent hier nog iets heel anders dan in Nederland.
Zoals gezegd doorgereden tot boven Auckland, deze regio heet heel verrassend 'Northland'. Eerst ter hoogte van Whangarei een nachtje op een prachtig campinkje op een klein schiereilandje gestaan, alleen wist die campingeigenaar iets te goed hoe hij geld aan toeristen moet verdienen, wat een rip off! Mooi dat wij hollanders daar niet blijven plakken.
Dus de volgende dag op naar the Bay of Islands! Over de prachtige B-route (70 km in 2 uur door heuvels en langs blauwe baaitjes) naar Russell. Dat blijkt een schattig oud dorpje waar het toerisme iets minder hevig aanwezig is dan in het meer bekende Paihia aan de overkant van de baai. Wederom op een schiereiland, met de camping op de heuvel tussen de oost- en de westkant, wat betekent aan de ene kant 'long beach', een lange baai met fraai zandstrand en zwemwater, en aan de andere kant het haventje met kiezelstrandje van waaruit alle bay-tripjes vertrekken en een klein boulevardtje met een paar heerlijke terrasjes aan het water. Wat een fijne plek, goede sfeer, voelde echt als thuiskomen. Alleen dan niet in nat winterweer maar in een subtropisch zonnetje... 3 nachten op dezelfde camping blijven staan, dat is zowaar een record voor deze roadtrip! De eerste avond uit eten op een van de terrasjes aan het water, bij ondergaande zon, met zicht op de meisjes die na het verorberen van hun fish and chips lekker op het strandje konden spelen. En de beste steak ever. Zo goed, dat toen Lot even naar de meisjes liep, zelfs de meeuwen hem niet konden weerstaan en het laatste stuk steak van haar bord jatten. Grrrr... Goede reden om twee dagen later nog eens naar dit restaurantje terug te gaan en precies hetzelfde te eten :) Lekker wat gezwommen, geluierd, rondgestruind; schelpjes, stokjes, steentjes, life is good.
Na in 2 maanden eilandleven nog geen dolfijn gespot te hebben, waren de kids (oke oke, en wij ook) onderhand wel toe aan onze portie dolfijn vermaak, en dolfijnen zouden er juist in de Bay of Islands een hoop moeten zitten. Dus op pad om een keuze te maken uit alle mogelijke dolfijnenspot-boottripjes. Maar ja, zo'n overvolle boot met toeristen vonden we toch niet zo aantrekkelijk. En dus hebben we een klein motorbootje gehuurd en zijn we zelf met zijn viertjes een ochtend door de baai op pad gegaan! En dolfijnen gespot hebben we! Al vrij vlot troffen we een groep van minstens 10 dieren die flink voor ons uit zwommen. Zo mooi! Daarna koers gezet naar een van de vele eilandjes met prachtige baaitjes voor een picknick en rondje snorkelen. Paradijs! Dat had geen enkele georganiseerde trip kunnen overtreffen!
Na Russell verder door richting noorden, en ondanks een dag slecht weer toch besloten om door te rijden naar het uiterste noordpuntje van Nieuw Zeeland, cape Reinga. 90 Mile beach, de route naar de kaap over het eindeloze strand, mochten wij van onze camperverhuurder helaas niet nemen, dus gewoon een dikke 100 km over de weg. Jammer dat bij de kaap de wolken zó laag hingen, dat het geweldige uitzicht dat je daar zou hebben, niet verder reikte dan het muurtje naast de vuurtoren. Naast het ontbrekende uitzicht was er helaas ook geen dorpje, kroeg, of leuk lunchplekje, dus hop, de volle 100 km over dezelfde weg terug dan maar...
In het verre noorden nog een nachtje op een relaxte camping vlak bij zee, en de volgende dag alweer een stuk zuidelijker nog een nachtje op een camping tussen de Kauri-bossen. Kauri's zijn de één-na-grootste soort bomen ter wereld, en worden wel 2000 jaar oud. En ze zijn dus inderdaad soms heeeeeel groot. De laatste nacht on the road hebben we weer aan een mooie baai gestaan bij Sandspit, een stukje boven Auckland. Daar hadden we relaxte buurtjes uit Noorwegen, met wie we heerlijk tot diep in de nacht hebben zitten keuvelen. Haha, dat was onze wilde nacht van deze vakantie.
Volgende dag door naar Auckland, en dan is er geen ontkomen meer aan, daarmee is echt het einde van onze reis aangebroken. Twee dagen wat door Auckland gestruind, de camper leeggeruimd en schoongemaakt (poe hee, da's nog best wel een klus...), hoewel ook dat nare werkje heel relaxed verliep op een prima camping in de stad (met zwembad en mooi weer, waar je niet doorhad dat je in de stad stond). En vandaag was het echt zover: de camper spik en span, de tank vol, boodschapje voor onderweg en dan onze lieve vrachtauto inleveren. Nog even spannend wat we voor de kras op het dak moeten betalen, maar we krijgen alleen de rekening voor de scheur in de voorruit, naja, dat wisten we al, dus dat valt niet tegen. En dan worden we naar het vliegveld gebracht en kunnen we inchecken voor de eindeloze terugreis...
Utrecht, here we come! En ook al zou het geen straf zijn hier nog even te blijven, we hebben stiekem ook best wel weer zin om iedereen weer te zien en thuis te komen in ons fijne huisje...