Van zuid naar noord en weer aan boord

Geen kater op nieuwjaarsdag! Da's wel eens anders geweest, hoort denk ik bij onze levensfase. Na een rustige nacht op een parkeerplaats in Dunedin hebben we de kust achter ons gelaten en zijn we het binnenland in gereden. Om 12 uur 's middags -nieuwjaar in Nl- geprobeerd naar de opa's en oma's te bellen, maar NZ heeft duidelijk nog niet overal mobiel bereik. Uurtje later alsnog gelukt. Over een goede maar kronkelende weg (effe wennen na kilometers rechtdoor langs de oostkust) naar een dorpje vlakbij Cromwell, Bannockburn, op een echt familiecamping aan een meer. Alleen ter overnachting, want Queenstown lonkte! Onderweg daarnaartoe ons even vergaapt aan de bungy jumpers die (over het algemeen nogal ongelukkig kijkend) van een oude brug de diepte in doken. Julie was hevig teleurgesteld dat dat nog niet mag als je 3 bent.
Queenstown is dé stad van de adrenaline avonturen, van mountainbiken tot raften tot grotklauteren tot parachutespringen, het kan er allemaal. Al die heftigheid is met onze kleine meisjes echter niet zo aan ons besteed, onze uitdaging bestaat meer uit elke dag weer twee meiden een beetje netjes laten eten en ze op een verantwoorde tijd in bed krijgen. Gelukkig slagen we daar over het algemeen redelijk in. In Queenstown voor het eerst een volgeboekte camping, maar binnen 3 minuten was een plekje op een andere camping in de stad geregeld. Al die waarschuwingen dat je rond de feestdagen écht je campings moet reserveren, blijken gelukkig niet op te gaan. We hebben één keer wat gereserveerd, en dat bleek a) niet nodig en b) niet zo'n leuke camping. Dus wij doen het lekker op de bonnefooi!
In Queenstown wat rondgestruind en hét familie uitje van Q-town gedaan: met de oude stoomboot een tochtje over het prachtige meer gemaakt. Jammer dat ook in Queenstown de regen met bakken uit de hemel viel...
Daarna via een prachtige weg naar Wanaka (Astrid, daar ga jij toch heen, of heb ik in al die wawawa-namen nu de verkeerde onthouden? Leuk daar hoor!) en door naar het westen. Helaas bleek die ene weg die er daar over de bergen loopt afgesloten, want er waren bij de pas een paar rotsen omlaag gedenderd. Het lijkt hier verdorie zuid amerika wel! Maar net als in zuid amerika belandden we hierdoor wel weer op een super mooi plekje, een prachtige camping aan Lake Hawea. En hoera, de zon!! Meteen mountainbikes gehuurd, en met geweldige verende kinderstoeltjes achterop lekker een stukje langs de rivier gefietst. Saar houdt de gewoonte in stand om zodra het rijdt in slaap te vallen, óók op de fiets.
Volgende dag was het puin geruimd en de weg weer open, dus hup, over de Haast pass naar Haast (hoe kan t ook anders), en meteen door richting noorden. Wat een bijzondere natuur, aan je linker hand de vrij ruige zee, met soms rotsen soms lange stranden, en aan je rechter hand een groene rijzende bergketen, terwijl de weg zich voort kronkelt door regenwoudachtige bossen. We snappen inmiddels wel hoe het komt dat de natuur hier zo groen is: regen is the magic word... Zucht...
Ons geïnstalleerd op een prachtige camping in het regenwoud, in het dorpje Franz Josef Glacier. Zoals de naam al doet vermoeden, ligt dat vlak bij de Franz Josef gletscher. De volgende dag zijn we (om het wel een beetje onvoorspelbaar te houden) niet naar de FJ glacier gelopen, maar naar de Fox Glacier. Die ligt een km of 20 verderop. Blijft bijzonder zo'n grote homp ijs tussen de bergen. Dat vond Julie ook, die was er van overtuigd dat ze al van kilometers afstand de pinguins zag lopen. (Nou zitten die overigens op best wat plaatsen in NZ wel, maar op die gletschers geloof ik toch dat geen pinguins voorkomen)
We hebben onze weg langs de kust vervolgd naar het noorden. Omdat we een scheurtje in de voorruit hadden ontdekt (en shit, naast een 'single vehicle roll over' en 'door dommigheid veroorzaakte schade aan het dak', is dat zo'n beetje het enige waar we NIET voor verzekerd zijn), even een willekeurig stadje ingereden om te informeren naar het hoe en wat van ruiten vervangen. Daar kregen we echter de schrik van ons leven toen we terug bij de camper kwamen en er een winkel-eigenaar heeeeeel kritisch naar ons dak stond te kijken. Dat 3,50 meter hoog is. En naast zijn winkel-afdakje stond van 3,48 meter. Dat 2 cm uitstak boven de straat. En onze auto stond ongeveer 1 cm van de stoeprand. Ik weet niet of de geometrisch visueel ingestelde mensen het al voor zich zien, komt erop neer dat er een klein krasje op ons dak zit en dat het heeeeeeeeel spannend was om weg te rijden (klem geparkeerd, dus 6 keer steken en draaien). Gelukkig hebben we een 'cheapa campa', een bejaard modelletje van de echte dure gloedjenieuwe motor homes. Voelt zo'n krasje toch minder dramatisch.
Besloten dat dit stadje niet voor ons bestemd was, en nog een flink stuk doorgereden naar Punakaiki. Dat staat bekend om zijn pancake rocks, rotsen die door verschil in hardheid tussen de verschillende lagen steen zo zijn uitgesleten dat ze eruit zien als een stapel pannenkoeken. En onder het genot van -uiteraard- pannenkoeken op de camping weer even laatste dagen op het zuider eiland hadden we bewaard voor het Abel Tasman National Park. Een klein gebiedje aan de kust met mooie goud-gele-strand-baaitjes waar je alleen te voet of per boot kunt komen. We hadden er al veel goede verhalen over gehoord, dus...
Voor een flink bedrag onze uitrusting gehuurd, tentjes (x2), slaapzakken (x3), matjes (x4), kookspullen. Dit samen met boodschappen voor 4 dagen en kleren (x4) in onze 2 rugzakken gepropt. Het gewicht van de resulterende rugzakken viel niet mee, maar uit ervaring weten we dat het elke dag lichter wordt naarmate de eetvoorraad kleiner wordt. We hadden echter nog niet beseft dat, omdat je al je afval ook weer mee terug moet nemen, sommige dingen alleen maar zwaarder worden met kleine kinderen: luiers! En helaas niet alleen zwaarder...
Volgeladen met rugzak op de rug en kind op de nek naar de watertaxi. We hadden bedacht van camping naar camping te hoppen met de boot (de watertaxi), want hiken met Juul & Saar en 2 loodzware rugzakken zit er voorlopig nog even niet in. En achteraf: dat was echt een briljant plan! Juul vond (de snelheid van) de watertaxi's helemaal geweldig en het uitzicht was super. 3 nachtjes in onze tentjes op onwaarschijnlijk mooie plekjes aan goudgele stranden gestaan en met als klap op de vuurpijl: ZON! En veel van dat! Heerlijk om onze inmiddels gebruinde strandkinderen met schelpjes, zand en takken in de weer te zien, uitkijkend op intens helder blauw water met vaak wat rotsen en groen aan de randen van de "baai van de dag". En mja, instant noedels, instant pasta en instant nasi, de kids hebben nog zelden 3 dagen achtereen zo tevreden hun buikjes vol gegeten, zucht... 's Avonds toevallig nog een wandelingetje gemaakt met een pijlstaartrog van 2 meter (incl. staart) die in de branding aan het jagen was, lekker met z'n 2 -en bij ondergaande zon. Sweet!!! Zo moet de hemel er ongeveer uit zien... alleen de zandvliegjes zetten je weer met beide (hevig jeukende) benen terug op aarde.
Na die heerlijke dagen in Abel Tasman met één tussenstop, op een leuke camping met schapen en een geit om te aaien en eten te geven, door naar Picton, om de ferry terug naar het Noord eiland te nemen. En dan breekt de laatste 1,5 week van onze trip al weer aan... Meer daarover in onze volgende (en waarschijnlijk laatste) post!